Paryż recenzja

Monumentalna, epicka opowieść obejmująca 700 lat historii Paryża będącej tłem dla losów 6 rodów z nim związanych. Mamy:inkwizycję, zniszczenie zakonu Templariuszy, noc Świętego Bartłomieja, życie na dworze Króla Słońce, rewolucję francuską, komunę Paryską, budowę Wieży Eiffla, fin de sicle, pierwszą wojnę światową, lata międzywojenne wraz życiem artystycznym Paryża, drugą wojnę światową, rząd Vichy, okupację, ruch oporu, wreszcie rozruchy studenckie 1968 roku. Rody paryskie przedstawione w książce obejmują w zasadzie wszystkie warstwy społeczne. Są arystokraci, burżuazja, kupcy, lekarze, złodzieje, robotnicy, Żydzi, jest handlarz narkotyków, alfons i kolaborant, prostytutka... Losy tych rodzin splatają się i rozplatają na przestrzeni wieków. Główną osią linearną są dzieje kilku rodzin od końca XIX wieku do połowy XX.Ten wątek jest najlepiej opisany. Przerywają go skoki a to do XII wieku, a to do XVII, a to XVIII...Pojawiały się wtedy nowe postaci i sprawiały, że gubiłam wątek i przerywałam lekturę. Ale po jakimś czasie do niej wracałam, bo przyciągała mnie jak magnes. Wątki retrospektywne są skrótowo, mozaikowo opisane, ale zdaję sobie sprawę, że z konieczności, bo inaczej książka nie miałaby 1000 stron, tylko 50000. Styl autora (lub tłumaczenie) nie są rewelacyjne, lecz mimo wszystko czyta się bardzo dobrze. Główne postaci i motywy ich postępowania według mnie są (jak na mnogość materiału) całkiem dobrze nakreślone. Jednak największą wartością tej książki jest jej warstwa faktograficzna. Wątek fabularny jest po to, aby czytelnik ją łatwiej przyswajał. A przede wszystkim jest Paryż, niezwykłe miasto, opisany z zachwytem i miłością. Polecam!