Dzień bez teleranka. Jak się żyło w stanie wojennym recenzja

Reportaż historyczny -niezwykle udane połączenie przybliżające fakty historyczne oraz przeżycia tzw. zwykłych ludzi. Autorka potrafi opisywać fakty detalicznie, a przy tym nie przynudzać nadmiarem szczegółowych cytatów. Nawet wprowadzając postaci „historyczne”, wymagające przybliżenia biograficznego -tam, gdzie inni autorzy wprowadzają odnośniki lub przypisy, aby dodać notkę biograficzną -autorka świetnie sobie radzi, wplatając w treść króciusieńki opis, nie spowalniając samej akcji. Bardzo mi się to podobało. Kilka ważnych faktów z życia i mamy wyraźny obraz danej osoby.

Oczywiście najciekawsze były refleksje i wspomnienia tych zwykłych ludzi, do których trafiła, jak rozumiem jako reporterka i przeprowadziła z nimi rozmowy. To są rozmowy z tamtych lat, ale również przeprowadzone współcześnie, przywołujące wspomnienia. Jest to zgrabny zabieg, który powoduje, że sami zaczynamy przypominać sobie ten dzień (jeśli oczywiście byliśmy wtedy świadomie na świecie 😊) oraz swoje osobiste refleksje.

W moim przypadku 13 grudnia rozpoczęła sąsiadka pukająca do drzwi z wieścią, że mamy wojnę (bo tyle zrozumiała z przekazu w radio). Wojnę znałam do tej pory wyłącznie ze szkoły, ale przyznam, że się przestraszyłam. Potem okazało się, że to nie wojna, tylko jakiś jej stan. Na ulicach było wojsko i groźnie wyglądające pojazdy, ale nikt nie strzelał, a z nieba nie leciały bomby (to bombardowania zawsze najbardziej mnie przerażały, gdy czytałam literaturę wojenną). W słynną zimę stanu wojennego (kolejną zimę stulecia) wracałam ze szkoły tzw. suką (czyli samochodem służącym do przewożenia zatrzymanych i więźniów), bo autobusy nie jeździły. Już wtedy w ogóle nie bałam się tego „stanu”. W dodatku zamknęli szkoły, więc ten czas miał dla mnie więcej plusów niż minusów. Taka bezmyślna szczęśliwość bardzo młodego człowieka. Pamiętam jednak również umęczającą codzienność, na przykład wielogodzinne stanie w kolejce po chleb, po który wysyłała mnie mama.

Bardzo lubię takie reportaże. Pozwalają wrócić do odległych lat i poukładać emocje oraz wspomnienia. Pani Anna Mieszczanek ma znakomite pióro reporterskie i świetnie umie przywołać atmosferę tamtych dni. Dobrze się czyta tę książkę.

Bardzo dziękuję Wydawnictwu MUZA za przesłanie egzemplarza do recenzji.