Zimowe serca

Utknęłam w tej książce nie tylko po uda jak autorka w śniegu ale aż po szyję. Jeżeli czytanie tego rodzaju powieści zajęło mi ponad tydzień z przerwami powinno w moim przypadku, już posłużyć za recenzję.
Ale skoro jestem niezadowolona z lektury „ Zimowych serc” postaram się przedstawić konstruktywne argumenty na to co mi się nie podobało i w miarę uczciwie je przedstawić chociaż zdaję sobie sprawę, że książki Belindy Jones mają swoje zwolenniczki.
W powieści w zasadzie nie ma żadnej akcji . Nie dzieje się w niej nic ciekawego i nie wzbudziła we mnie zachwytu ani szczególnego zainteresowania. Od początku towarzyszyło mi uczucie zagubienia , ponieważ autorka przez pierwsze 100 stron przeskakuje z wątku na wątek i nie bardzo wiedziałam czemu to ma służyć.
Opisy, które się dłużą, brak emocji czy jakiegokolwiek przekazu a mała czcionka nie ułatwiała mi czytania. Często moje myśli uciekały, rozpraszały się i nie do końca potrafiłam skupić się na czytanym tekście. Brakuje wyrazów w zdaniach, nie wiem czy to wina tłumaczki czy też redaktora, który dopuścił do druku tekst z błędami.
Treść , no cóż wybitna nie jest a całość jak dla mnie jest jedną dużą reklamą Karnawału Zimowego w Quebecu. Podróż jest tematem dominującym, z bohaterką podróżującą do nowego miejsca i koncentrującej się (dosłownie narracja prowadzona w pierwszej osobie ) na wydarzeniach, które tam się rozgrywają z romansem w tle. Wspomniane na okładce sekrety, no cóż banalne a szorstkości i tajemnic...