Opinia na temat książki Zimne bagno

Liza Marklund to szwedzka autorka kryminalna, której sławę światową przyniósł cykl o detektywce-dziennikarce Annice Bengtzon. Ja jednak z jej twórczością zapoznałam się po raz pierwszy dopiero przy drugim tomie cyklu trylogii kamiennego bagna pt. „Zimne bagno”, tym samym udowadniając, że tomy można czytać oddzielnie. I była to mocno oryginalna przygoda literacka, kryminał dziwnie surowy, pozornie spokojny, a jednak mocno zaskakujący. Historia toczy się w małej szwedzkiej miejscowości położonej na północy kraju, latem, które wcale letnich temperatur nie dostarcza. Skupia się na policjancie, Wikingu, który próbuje wytropić tego, kto groził w liście jego synowi podając się za dawno zmarłą matkę... Fabuła toczy się powoli, my oglądamy ją jakby z boku – narrator nie jest chętny, by dzielić się z nami emocjami postaci. W pewnym momencie wątek głównego bohatera bierze górę, ale to wydaje się sprytnym zabiegiem usypiającym czujność, gdyż nagle historia wskakuje na całkiem inny tor. Pomiędzy zdarzeniami teraźniejszymi zamieszczone są retrospekcje z lat 80tych opisujące historię poznania i związku Wikinga i Heleny, która została jego żoną, jednak i ta historia ograbiona została z czaru towarzyszącemu pierwszym chwilom zakochania – jest brutalnie, bezlitośnie szczera i dosadna. Dziwne doświadczenie, czegoś z tak surowym, ponurym, burym klimatem jeszcze nie czytałam! Ciężko nawet skierować książkę do jakiejś konkretnej grupy odbiorców, ale może powiem tak: fani małomiasteczkowych kryminałów i fani niespecjalnie dynamicznej sensacji znajdą tu fragmenty dla siebie :)