Zeszyty don Rigoberta

Sięgnęłam po książki Vargasa Llosy po tym, jak ten peruwiański pisarz dostał w 2010 roku Literacką Nagrodę Nobla. Zaczęłam od Szelmostw niegrzecznej dziewczynki i była to najlepsza z książek Llosy, które czytałam. Następnie przeczytałam książkę Ciotka Julia i skryba i zdziwiła mnie, bo jest zupełnie inna niż Szelmostwa..., nie mniej jednak czytało się ją dobrze. W końcu przyszedł czas na Zeszyty don Rigoberta - właściwie wiedziałam, czego się spodziewać, bo słyszałam o skandalizującej Pochwale macochy, której kontynuacją są Zeszyty... Książka opowiada historię ekscentrycznego miłośnika malarstwa erotycznego don Rigoberta oraz jego żony Lukrecji, którzy mieszkają w Limie. Kluczowymi postaciami są także mały Fonsito - syn Rigoberta i służąca Lukrecji - Justyniana. Bohaterów poznajemy, gdy Lukrecja mieszka sama, gdyż została wypędzona z domu przez Rigoberta z powodu podejrzeń o to, że uwodzi jego syna. Mały Fonsito zjawia się w domu Lukrecji i błaga ją o wybaczenie, a serce początkowo wściekłej pani domu szybko mięknie pod wpływem uroku dziecka, które wygląda jak aniołek. Jednak Lukrecja zdaje sobie sprawę, że Fonsito nie jest zwykłym dzieckiem, podejmuje bardzo odważne, dorosłe tematy (np. rozmowę o kobiecych aktach malarza Egona Schielego) i wpływ, który ma na swoją macochę jest nacechowany erotycznie. Fonsito ma nad Lukrecją dziwną władzę, kobieta nie potrafi się na niego gniewać i spełnia każdą jego, czasami bardzo jednoznacznie się kojarzącą, prośbę. Fonisto postanawia pogo...

To jest taki typ literatury, który wymyka się wszelkim klasyfikacjom. Z jednej strony książka jest niezwykle kunsztowna, wysmakowana, wręcz erudycyjna. Z drugiej - obrazoburcza i obsceniczna. Llosa wodzi czytelnika za nos i wystawia jego dobry smak i poczucie estetyki na próbę. I choć pisze o fetyszach i dziwacznych upodobaniach, nie jest wulgarny. Traktuje bohaterów z dużą dawką dystansu i humoru. I może, biorąc pod uwagę treść, nie powinnam się do tego przyznawać publicznie, ale ta zwariowana książka przypadła mi do gustu.

Moje pierwsze spotkanie z autorem. Nie wiem czy mnie zachwycił na pewno nie odepchnął ;) "Zeszyty" tworzą dość specyficzny klimat pobudzając przeróżne emocje czytelnika. W moim przypadku były chwile kiedy się śmiałam, nudziłam, byłam zażenowana i zawstydzona, po chwili pojawiał się miły dreszczyk na plecach tylko po to by obudzić we mnie dziwne poczucie onieśmielenia. Z pewnością, nie jest to książka, która czyta się łatwo, prosto i przyjemnie. Nie mniej jednak warto :)

Ciekawa pozycja Vargasa Llosy. Chociaż czasami ciężko się ją czytało, to i tak pozostawia po sobie dobre wrażenie;)