Żelazna krew

Ależ ta powieść jest przeciętna. Trudno o niej cokolwiek szczególnego, szczególnie złego lub szczególnie dobrego napisać. Prze-cięt-na.

Jest wątek kryminalny, jest kilka społecznych, jest jakieś tam ich współgranie, jest kilka scen, które jakoś tam nawet poruszają. Właśnie - jakoś tam. Nawet można powiedzieć, że to jakoś tam współgra na papierze, bynajmniej nie boli. Choć nie wiem, czy książka ta powinna być reklamowana jako kryminał, skoro kryminału w niej tak naprawdę niewiele, tak czysto ilościowo, jak i gdy idzie o znaczenie dla czytelnika.

Język jest przejrzysty. Jeżeli coś w Żelaznej Krwi wychyla się na plus, to właśnie narracja, jasna, stała, bez eksperymentów. Wspierająca akcję. Gdy mamy dostęp bezpośrednio do myśli któregoś z bohaterów, to przejście do nich z trzecioosobowej narracji odbywa się bezboleśnie dla czytelnika, praktycznie niezauważalnie. Gdy jest krytyka społeczna, to to też nie boli. Itd.

Jeżeli natomiast coś wychyla się w tę drugą stronę, to galeria postaci. Płaskie, mało interesujące, trudno tu komukolwiek kibicować. To wręcz dziwne połączenie, postacie są wyłącznie czarne i białe, ale nie interesuje nas, kto wygra. Gdyby nawet wygrali ci źli, to nie ruszyłoby mnie to ani trochę. Coś tu więc nie tak...

Tempo akcji jest stałe, czyli powolne. Ale tu to wada - nawet, gdy bohaterom się gdzieś śpieszy, gdy dosłownie pędzą, nijak nie przenosi się to na nas. Dla nas nadal "jest wolno". To w takich sprawach chyba po prostu z...

Sięgając po ostatni tom z serii bez znajomości poprzednich byłam przygotowana na wrażenie grochu z kapustą, ale to było zdecydowanie najłatwiejsze do przełknięcia w „Żelaznej krwi”. Ilość nagromadzonych nieprawdopodobieństw i próba nadania im sensu nie mogła skończyć się dobrze. Zwłaszcza że dużo w tej próbie szwankuje.
Bohaterki są dwie, ale ich psychologia i charakterystyka są tak żadne, że czasami ciężko je odróżnić. Wskazówka: główna to ta, która jest chodzącą puszką Pandory. Większości ludzi, którzy znajdą się w jej pobliżu, wcześniej czy później spotyka krzywda. Nieszczęście nie ominęło nawet jej małego kotka. Parsknęłam śmiechem, kiedy doszłam do tego, że jej pierwszy chłopak wpadł do dziury po piecu hutniczym. A to jeszcze nie koniec…
Autorka ma dziwaczny, ale realizowany konsekwentnie patent na dialogi: rozmówcy zachowują się tak, jakby siebie nie słyszeli. Nie ma tak, że na jakieś pytanie po prostu padnie odpowiedź albo chociaż inteligentny wykręt. Adwersarz stwierdzi coś ni z gruszki ni z pietruszki, ktoś wsadzi sobie do ust bułeczkę i zacznie analizować jej smak albo pójdzie po ciasteczka. Szczytowym osiągnięciem tej techniki jest ostrzeżenie przed mordercą: Zadzwoń po policję! Nie wchodź! Uciekaj! Ona została zamordowana! Nie powinieneś tu przyjeżdżać! Po czym adresat owych okrzyków zupełnie niezrażony wchodzi do środka i stwierdza spokojnie: Ależ tak, powinienem.
Inna próbka psychologii postaci. Co może was powstrzymać od ucieczki przez okno od br...

Ostatni tom z serii, dla mnie pisany na siłę. Przez 3/4 powieści nic się nie dzieje, autorka umieszcza tam prawie wszystkie informacje z poprzednich części, niektóre z nich dodatkowo wyjaśnia - mam wrażenie jakby było to streszczenie całej serii. Między tymi informacjami mimochodem rozwija się główna fabuła. Na końcu, na paru stronach wyjaśnia całą zagadkę nakreśloną na początku. Ogólnie seria napisana dobrze jako kryminał obyczajowy, opisujący społeczeństwo i media. Niestety nie wrócę do niej po raz kolejny na 100%.