Burzowa góra

„Burzowa Góra” to ostatnia część „Trylogii kamiennego bagna” o Wikingu Stormbergu autorstwa Lizy Marklund.

Gdy w miejscu, w którym przed trzydziestu laty zaginęła żona Wikinga, na powierzchnię bagna wypływają ludzkie szczątki, wszyscy sądzą, że to właśnie ona. Okazuje się, że ciało należy do mężczyzny, którego przybito kołkiem do dna.
Wiking, który niedawno pochował matkę i przeszedł koszmar leczenia onkologicznego, od początku wie, że jego żona żyje i ma się dobrze.

Tempo akcji jest dosyć spokojne, zagadka kryminalna lekko intryguje, co w połączeniu z życiem prywatnym głównych bohaterów było całkiem wystarczające, by przykuć moją uwagę. Muszę podkreślić, że to właśnie tło obyczajowe i dzieje rodziny Stormbergów wiodły tutaj prym. Dzięki retrospekcjom dowiemy się, w jaki sposób ich losy związane są z ciałem z bagien. Ta nieoczekiwana zależność okaże się szokująca! Moją uwagę zwrócił lokalny koloryt i zachwycające opisy przyrody, które widziałam oczyma wyobraźni. Tak bardzo fascynuje mnie Skandynawia, że po każdą książkę pochodzącą z tego rejonu chwytam bez chwili zastanowienia.

Burzowa góra - Liza Marklund

„Podczas obchodów przesilenia letniego w Stenträsk na powierzchni bagna zostaje zauważone ciało. Przypuszcza się, że jest to zaginiona żona Wikinga Stromberga.

Jednak ciało z bagna wkrótce zostaje zidentyfikowane jako mężczyzna, na dodatek, który nie zginął przez utonięcie.

Ktoś wbił mu kołek w serce i przybił ciało na dnie bagna.

Dla Wikinga to odkrycie oznacza zawrotną podróż w głąb rodzinnej historii. Wkrótce nie może być już pewien, co jest prawdą, a co kłamstwem, a nawet tego, kim jest on sam.”


Książka jest dobrze skonstruowana. Czyta się dobrze. Jednak do czasu. Po niektórych opisach i flashbackach trochę byłam znużona. Mimo, że byłam ciekawa jak zakończy się historia, to czułam się trochę znudzona. Jak dla mnie akcja rozgrywała się zbyt wolno. Na początku byłam bardzo podekscytowana, a z biegiem czasu nie mogłam doczekać się końca. Niektóre opisy i osoby poboczne nic nie wnosiły do historii, były zapchaj dziura.

Styl autorki jest prosty, nie wyróżnia się niczym szczególny, czyta się dość lekko mimo skandynawskich nazw. Trochę się jednak rozczarowałam. Więcej historii rodzinnych, a mniej kryminału. Szkoda. Uważam, że jednak potencjał nie został do końca wykorzystany i można było zupełnie inaczej to rozegrać. Niemniej historia Karin porusza i na pewno były to ciężkie czasy, a historia o której dowiedział się Wiking mogła by być dla niektóryc...

„Burzowa góra” to zwieńczenie trylogii Kamiennego Bagna autorstwa Lizy Marklund. Jak na autorkę przystało, jest to książka złożona, pełna nieoczywistości, bardzo dobrze przemyślana i, co najważniejsze, nieszablonowa.

Już od pierwszych stron czuć, że mamy do czynienia z klasycznym skandynawskim kryminałem, w którym napięcie budowane jest stopniowo, a specyficzny małomiasteczkowy klimat odgrywa w całej historii bardzo ważną rolę. Cała historia przesiąknięta jest mrocznymi tajemnicami, aurą niepokoju, bezduszną przemocą i rodzinnymi dramatami. Przeszłość przeplata się z teraźniejszością, a skutki wydarzeń, które miały miejsce dawno temu, wciąż są odczuwalne.

Postacie są bardzo ciekawie wykreowane. Są to osoby niepozbawione wad, lęków i słabości. Sprawia to, że odczuwamy je jako nad wyraz autentyczne, przez co ich doświadczenia wzbudzają w nas ogrom emocji.

Akcja powieści nie pędzi jak szalona, ale ma w sobie coś, co nie pozwala się od niej oderwać. Autorka bardzo sprytnie wodzi czytelnika za nos, myli tropy, aby finalnie zafundować zakończenie, którego kompletnie nie dało się przewidzieć.

„Burzowa góra” to historia, po którą trzeba sięgnąć, jeżeli lubisz książki z dusznym klimatem i świetnie poprowadzoną intrygą. Pomimo że jest to trzeci tom trylogii, śmiało możesz po niego sięgnąć bez znajomości poprzednich części. Serdecznie POLECAM!