Zbrodnia i Karaś

Najpierw pojawił się trup. I to trup nie byle jaki — profesorski, choć z brutalnie i zupełnie bez poszanowania rozbitą głową. Zaraz potem wyklarowało się grono podejrzanych. A grono okazało się równie zacne (głównie utytułowani pracownicy uniwersyteccy) oraz zamknięte (znaczy: morderca jest wśród nas).
Szybko okazało się, że nagłe zejście profesora Karasia z tego świata będzie raczej radością i "kamieniem z serca" zebranych, niż powodem do pogrążenia w żalu...

Aleksandra Rumin zadebiutowała komedią kryminalną. Świeżą i radosną! Może nie z tych przedstawicielek gatunku, co to powodują niekontrolowane wybuchy i salwy śmiechu, ale z takich, przy których na początku czytania pojawia się na twarzy uśmiech i nie opuszcza czytelnika aż do końca. Jak nie przymierzając u matki Karasia na jego pogrzebie...
Świetnie Rumin utrzymuje całą fabułę w zwariowanym, pozytywnym klimacie, a inteligentny humor wyraża w lekkim i wyważonym dowcipie. Do tego potrafi stworzyć całą galerię postaci, a za ich sprawą rozrysować złożony satyryczny obrazek, który zadziwia celnością spostrzeżeń i łatwością wywoływania skojarzeń...
I tu małym błędem okazuje się mnogość wykreowanych portretów. Nie da się za jednym zamachem zdiagnozować kondycji całego społeczeństwa, rozliczyć z niemal każdą narodową przywarą czy problemem życiowym i jeszcze każdemu zaproponować optymistyczną wizję przyszłości. Nawet w groteskowej komedii. Wdarł się chaos i jakieś przyspieszone tempo referowania histor...

Uff, już się martwiłam, że to tylko ze mną jest coś nie tak.
Jak na komedię za rzadko się śmiałam. Było kilka zabawnych momentów, które mogłam rozszyfrować z racji życia w Warszawie i pewnej znajomości Bielan (pozdrawiam wszystkich Warszawiaków, którzy przeżywali piekło z ZTMem). No i wszelkie polityczne nawiązania też mnie śmieszyły.
Ale ilość zebranych tu inności i absurdów była męcząca. Ważniejsze stało się ukazanie wszystkich bohaterów, bo i zabójstwo i cała ta otoczka kryminału to tylko przykrywka dla ambicji autorki - czyli śmieszyć, śmieszyć i jeszcze raz śmieszyć. I kryminału tu nie ma.

Szczerze mówiąc pierwszą połowę czytałam z ciekawością. Druga już mnie nudziła. Czy była śmieszna? Nie zauważyłam. Daję jednak 7 za inny styl i resztę.

 Na uniwersytecie zostaje zamordowany wykładowca profesor Karaś, okazuje się, że był szantażystą, kto miał dość płacenia i pozbawił życia Karasia??
 Miała być komedia kryminalna, niestety ja nie zaśmiałam się ani razu, a kryminał – no cóż, jeśli dwa trupy wystarczą, no to jest. Reszta powieści to prezentacja bohaterów i ukazanie wydarzeń z dwóch perspektyw. Każdego z zamieszanych w zabójstwo autorka przedstawia, a ja miałam wrażenie, że chciała obdarzyć swoją powieść we wszystkie cechy, jakie można było wymienić. Mamy, więc identyczne portrety, każdy się zakochuje, każdy ma problemy, każdy wydaje książkę, każdy zdobywa sławę, każdy traci i się znów odnajduje. Jakby było mało mamy dwa duchy i bohatera kota. Rumin upchała homoseksualizm po obydwu stronach, kiboli, nazistów, zakochanego księdza, LGBT, zapłodnienie invitro, niespełnionego polityka, zdegradowanego polityka, afery finansowe itd., itp. Wierzcie mi tam jest wszystko – absurdalny zabieg jak dla mnie, ale humoru w tym żadnego, nawet sytuacyjnego, a o żartach słownych to już nawet nie wspomnę – tam tego brak. Czasami lubię poczytać coś na granicy absurdu – bo tak też reklamowana jest ta pozycja, ale tutaj tego nie było. Jedynka za mordercę, tutaj nie stawiałam na tą osobę. 

Właśnie skończyłam kolejną powieść kryminalną z humorem autorstwa Aleksandry Rumin, więc od razu spieszę, by podzielić się wrażeniami z lektury. "Zbrodnia i Karaś" to debiut autorki, po który sięgnęłam zachęcona najnowszą powieścią pt. "Zbrodnia po polsku" (premiera: 20 września 2020).

Ernest Karaś to nieszczególnie lubiany pracownik Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Kiedy pewnego dnia zostaje znaleziony martwy w uczelnianej łazience, wielu z jego współpracowników oraz studentów po cichu cieszy się z takiego obrotu sprawy. W budynku przebywało tylko dziesięć osób. Czy którejś z nich mogło zależeć na śmierci Karasia? Okazuje się, że właściwie każdy z nich mógł mieć motyw, chociaż ze sposobnością trochę gorzej. Śledztwo jednak trwało krótko, ponieważ policja zdecydowała, że Karaś zmarł w wyniku nieszczęśliwego wypadku. Czy tak było w rzeczywistości?

Bohaterowie powieści różnią się między sobą charakterologicznie, zatem nie wieje nudą. Ich dialogi są dynamiczne i pełne humoru. Wprawdzie nie ma tu typowego wątku śledztwa, ale w sumie pomysł na tę historię i tak jest ciekawy, więc nie brakowało mi kryminalnej pracy policji. Trzeba pamiętać o tym, że to nie jest typowy kryminał, tylko komedia kryminalna, więc należałoby oczekiwać bardziej humoru niż krwawych szczegółów zbrodni. I to właśnie dostajemy w po...

Lubię komedie kryminalne, ale to nie jest ani komedia, ani kryminał. To czysta fantastyka. Zaczyna się nawet fajnie: odnalezione zostają zwłoki nielubianego profesora. I tu, zamiast skupić się na śledztwie, autorka przedstawia po kolei postacie, ich życiorysy i dlaczego nie lubiły się z denatem. Niestety, te opowieści do niczego nie prowadzą, a zgon Karasia zostaje odsunięty na bok. Dwanaście lat później znów wracamy do życiorysów, a w tych podziało się naprawdę wiele. Autorka sprowadziła na swoich bohaterów co tylko się dało: miłość, rozstania, bogactwo, sławę, upadek itp. O Karasiu dawno zapomniano. I nikt nie pali się do wyjaśnienia, co naprawdę mu się stało. Podsumowując, to książka obyczajowa, mocno satyryczna z niewielkim elementem kryminału i dużą dawką zbiegów okoliczności. I nawet kot Stefan nie ratuje sytuacji.

Okładka nieco sugeruje książkę dla dzieci, ale jednak pozycja dla dojrzałych czytelników. Początek rewelacyjny, ciężko było się oderwać od satyryczno-humorystycznych wątków. Niestety później zrobiło się nudnawo. Zakończenie było nieco ciekawe i zaskakujące. Dzięki książce dowiedziałem się o uczelni takiej jak UKSWord, może gdybym znał stosunki panujące na uczelni byłoby ciekawiej.

https://czytamdlaprzyjemnosci.blogspot.com/2020/05/3920-zbrodnia-i-karas-aleksandra-rumin.html
Powieść została podzielona na rozdziały, które zostały dedykowane poszczególnym bohaterom. Dzięki temu poznajemy ich życie prywatne i zawodowe z punktu widzenia zainteresowanej postaci. Niestety w każdym rozdziale występowały powtórzenia tych samych zdań, raz opowiadał jeden bohater aby za chwilę powtórzył to drugi bohater. Na dłuższą metę było to męczące i denerwujące.
Autorka w książce "Zbrodnia i Karaś" punktuje świat celebrytów, uzależnienie od hazardu, metody działania szantażystów i manipulatorów, rzuca światło na prawa rządzące w świecie polityków, pokazuje środowisko kiboli, LGBT. Całość stanowi bardzo karykaturalny opis rzeczywistości, która nas otacza.
Nastawiłam się na lekturę, która oprócz dreszczyku emocji związanych z prowadzonym śledztwem dostarczy mi również sporą dawkę śmiechu.
Niestety nie znalazłam sporej dawki humoru w powieści ani śledztwa. Nie było mi dane zaśmiać się z żadnej opisanej sytuacji. Cechy bohaterów są mocno przerysowane, przez co trudno było mi ich polubić.

Bardzo chciałabym powiedzieć, że mi się ta książka podobała, ale w zasadzie fajna jest tu jedynie okładka. Zawsze dobrze mi się czyta powieści gdzie przewija się jakiś zwierzak i chyba tym się dałam zwieść. Niestety w tej książce nawet kot Stefan nie wzbudził mojej sympatii. Bohaterowie, okoliczności, ofiara a nawet atmosfera na uniwersytecie są tak przerysowane i oderwane od rzeczywistości, że w pewnym momencie zaczęło to zakrawać na absurd. Nawet fabuła, która zaczęła się od mocnego wejścia, czyli zbrodni, w pewnym momencie rozmyła się w opisach losów poszczególnych bohaterów i zupełnie przestała być interesująca. Dowcipu też trudno się tu doszukać. Na nieszczęście biblioteki zamknięte w czasie zarazy a ja mam drugą powieść tej autorki. Dam jej szansę, choć z sercem na ramieniu.