Zasada równowagi

Brak równowagi

Lubię trzymające się realiów i pozbawione fajerwerków kryminały Gianrica Carofiglio, w których zagadka zostaje rozwiązana dzięki dociekliwości, wiedzy i inteligencji głównego bohatera.

Bohater ten jest typem nieco sentymentalnym, ale ja też jestem, więc do tej pory nawet mi się to podobało. Tu niestety autor jedzie po bandzie. Zagadka (choć niezupełnie kryminalna) jak zawsze trzyma poziom, ale tonie w osobistym życiu bohatera. Ta szlachetna i wrażliwa męska jednostka, oczywiście atrakcyjna i oczywiście samotna, obeznana z literaturą i współczesną muzyką rozrywkową, w wolnych chwilach trenująca boks, gada ze sobą (dokładniej – z workiem treningowym), rozmyśla, wspomina, przeżywa dylematy i referuje zdarzenia, które w 95% nic nie wnoszą do intrygi kryminalnej. Mam wrażenie, że autor uwielbia swego bohatera (zapewne widzi w nim samego siebie) i upaja się jego obecnością. Ja się nie upoiłam, niestety. Ja go po czterech poprzednich częściach znam na wylot! I tu nachodzi mnie refleksja ogólniejszej natury – że prostolinijny bohater, stroniący od życiowego ryzyka, jest dla autora pułapką, bo niczym nie potrafi czytelnika zaskoczyć.