Zaakceptuj siebie

Kolejna książka Pani Silvi Congost, która ma w sobie mądrą i piękną treść. Uwielbiam mądrość autorki i to z jaką lekkością potrafi nas czegoś nauczyć i pokazać. W tej nauczymy się, jak być swoim przyjacielem, doceniać siebie, nie krytykować i zyskać wewnętrzną pewność i moc.

Książka podzielona jest na dwie części. Pierwsza mówi nam o tym czym w ogóle jest poczucie wartości, a druga o tym jak umocnić je w sobie i jest o automatycznym poczuciu wartości. To co mi się w niej podobało, to lekkość z jaką autorka pisze i tłumaczy rzeczy. Do tego jest w niej naprawdę dużo ćwiczeń, porad i faktów, które dokładnie przeczytane i przeprowadzone są w stanie nam naprawdę pomóc! Na pewno każdy z nas porównuje się z innymi, czuje się w niektórych sytuacjach niepewnie - zdecydowanie, autorka udowadnia nam, że warto z tym pracować i czuć się z samym sobą pewniej i lepiej.

Dodam, że jest pięknie wydana i będzie idealnym pomysłem na prezent dla bliskiej osoby, przyjaciółki. Jest to książka do której będziecie wracać regularnie i z którą powinno się pracować, a nie tylko przeczytać i odłożyć na półkę. Zdecydowanie - godna polecenia!

No i znalazłam poradnik, który w stu procentach spełnił moje oczekiwania. I choć bywają powieści od których ciężko mam odejść, to jednak w tym przypadku była to właśnie ta pozycja. Piękna, cudowna, która pokazała jak to jest, kiedy się nie akceptuje siebie. Kiedy się siebie nie lubi, nie mówiąc już o kwestii kochania. Kiedy ją czytałam, miałam wrażenie, że to druga matka do mnie przemawiała przekonując mnie, że jestem wyjątkowa i zasługuję na to, co najlepsze. Napisała prawdziwą prawdę, którą czasem znamy, ale nie przyjmujemy do wiadomości. Osoby toksyczne od zawsze potrafiły nas psychicznie gnębić i człowiek wciąż miał o coś pretensję do siebie. A to o wygląd, o to, że powinniśmy być w czymś lepsi, to, że nic nie potrafimy i nie widzą dla nas przyszłości. Czy takie stwierdzenia naprawdę sprawią, że człowiek weźmie się w garść? Czy w ten sposób odbije się od dna? Nie można kopać piłki i od razu stwierdzać, że i tak nie wpadnie w bramkę. Książka pokazała, że samo nastawienie już dużo zmienia. Nie każe nam powtarzać sobie, że jesteśmy wielcy i nic nam nie straszne, tylko z wolna daje powody, byśmy sami zaczynali tej pewności nabierać. Pokazuje, że sami powinniśmy doceniać siebie. Chwalić w myślach nawet małe postępki, do których części wcześniej nie dochodziliśmy. Nie można się dołować twierdząc, że spełniłam tego, co wypadało. Trzeba się cieszyć i chwalić tym, że jednak coś mi się udało. Później ponownie iść naprzód i doceniać te małe kroczki, które sprawiają, że idziemy ...