Z miłości

Tu miejski szyk miesza się z wiejskim urokiem, tworząc ciekawą opowieść o miłości, tajemnicach i życiowych wyborach.
Główna bohaterka, Monika, to prawdziwa dama z wielkiego miasta - elegancka, pewna siebie, z życiem wyregulowanym jak mechanizm zegara. Nagły spadek w postaci wiejskiego domu do remontu rzuca ją w zupełnie nowy świat, gdzie każdy zakamarek skrywa tajemnice i wspomnienia. Ta zmiana otoczenia staje się dla niej nie tylko wyzwaniem, ale i szansą na odkrycie głębszych warstw swojej osobowości.

Pojawia się też Łukasz - tajemniczy sąsiad, trochę jak złoty rycerz w zbroi, ale z nutką tajemniczości. Ich relacja, pełna elektryzującego napięcia i nieprzewidywalnych zwrotów akcji, rzuca czytelnika w wir dylematów. Czy to tylko przelotny romans, czy początek czegoś więcej?
Co mnie urzekło w tej historii? Na pewno sposób, w jaki autorka miesza elementy romansu z odrobiną mroku i humoru. Jest tu coś magnetycznego, coś, co sprawia, że trudno oderwać się od tej książki. Przede wszystkim styl Kingi zachwyca- jest on lekki, przyjemny, a jednocześnie pełen głębi.

Mam jednak małe "ale" - odczuwałam pewien niedosyt. Historia pędzi, a ja chciałabym lepiej poznać bohaterów, zagłębić się w ich świat, uczucia, przeszłość. Monika momentami wydaje się zbyt wyniosła, a Łukasz zbyt tajemniczy - chociaż czuć, że w przypadku obojga są to maski tuszujące ich prawdziwe „ja”. Ich związek rozwija się w zbyt szybkim tempie,co moim zdaniem, odbiera historii trochę wia...

„Z miłości” to książka, w której na stosunkowo niewielkiej ilości stron (nieco ponad 200) dzieje się naprawdę duuużo.

Monika jest typowym mieszczuchem, kocha swoją pracę, życie, jakie prowadzi w stolicy. Kiedy spada na nią informacja o tym, ze odziedziczyła po babci domek na wsi bardzo szybko podejmuje decyzje o jego sprzedaży. Przy tym jednak potrzebny będzie remont, do którego zobowiązuje się sąsiad nieżyjącej babci, Łukasz.

„Z miłości” ma bardzo barwne postacie: Monika jest charakterna, nie da sobie w kasze dmuchać. Życie nauczyło ją, aby twardo stąpała po ziemi, stawiała sobie ambitne cele, jednak przyjazd do miejsca w którym spędziła pierwsze lata swojego życia mocno na nią wpływa. Do jej powolnej przemiany (choć swej ikry i ciętego języka kobieta nie traci) przyczynia się tez sąsiad, który niestrudzenie burzy mury wokół kobiety usilnie przebijając się do jakichś cieplejszych stron jej osobowości, podejmując się niejednokrotnie dziwnych środków (i to bardzo dziwnych). Sam jest niesamowicie pracowity, niejedno w życiu przeszedł. Chwilami los doświadczył go dość boleśnie, na tyle, by rany na jego duszy nie zabliźniły się, tylko były dalej żywe.

Zdecydowanie należę do czytelników, którzy wolą bardziej rozwleczoną akcję. W trakcie czytania miałam wrażenie, ze niektóre rzeczy po prostu są zbędne, na siłę, jednakże finalnie wszystkie fakty spinają się tworząc spójną całość. Było mi po prostu mało, nie zdążyłam dobrze poznać tych bohaterów, ich s...

"Z miłości uwierzyłam, że jestem kochana tak po prostu, bo jestem"

Moniak, to kobieta z "wyższych sfer", Pani Warszawianka, która po śmierci swojej babci, z którą nie utrzymywała żadnych kontaktów, dziedziczy dom. Nie jest z tego faktu zadowolona, jednak za namową swojego partnera przyjeżdża na wieś, w którym znajduje się dom, i na jego widok opada jej cały zapał. Dom wymaga gruntownego remontu, na który Monika nie wie czy ma ochotę robić. Postanawia zostać na noc, jednak nie spodziewa się, że następnego dnia spotka spod oknem swojego domu jakiegoś faceta, który bezczelnie przygląda się okiennym framugom. Owym mężczyzną okazuje się być sąsiad, który z czasem staje się dla Moniki bardzo natrętny.

Ogólnie książka mi się podobała. Podobało mi się to ich przekomarzanie ze sobą. Podobało mi się to, że mimo różnym przeciwnościom na niebie i ziemi, Monika otworzyła się na miłość.
Jednak nie podobało mi się, jak rodzice traktowali ją od dzieciństwa. Jakby była trędowata. Jacy byli wobec niej zimni i nieczuli i z mijającymi latami się to nie zmieniło.

Jednak zakończenie, mimo tego wszystkiego co się po drodze dzieje, zostawia czytelnika z błogim uśmiechem.
Szczerze mówiąc, chętnie bym przeczytała historię z tymi bohaterami, choćby w tle. Może o Bartku? 😁 A może historia z punktu widzenia babci Eugenii?