Wyspa grzechu i cieni

"Wyspa grzechu i cieni" - Keri Lake
8/10

Po tym jak zachwycił mnie "Władca soli i kości" byłam bardzo ciekawa czy takie samo wrażenie zrobi na mnie "Wyspa grzechu i cieni". Czy tak się stało, o tym poniżej 👇😉

Nie skłamie jeśli napisze, że pierwsze 8 rozdziałów szło mi nieco opornie. Może to była kwestia tego, że nastawiłam się na coś super, a może po prostu potrzebowałam więcej czasu aby się w nią wgryźć.
Nie mogłam się zbytnio połapać o co tu chodzi, miałam nawet myśli czy będę wstanie przeczytać ją do końca. Cieszę się, że się nie poddałam i czytałam dalej, bo nastąpił ten moment i zaskoczyło między nami.

Jednak nie będę ukrywać, że przy tej książce trzeba uzbroić się w cierpliwość, ponieważ akcja rozkręca się bardzo, bardzo wolno, wręcz dramatycznie wolno. Na domiar złego autorka nie szczędzi tu opisów, dosłownie wszystkiego. I tak jak jedne z nich są w porządku, pasują do aury panującej w powieści, nadają specyficzny charakter, wydobywają ten luizjański klimat, sprawiają, że momentami po skórze przechodzi dreszcz. Tak inne opisy są niepotrzebne i stanowią według mnie niewnoszący nic konkretnego do fabuły zapychacz. W końcu skądś wzięło się te 600 stron 🤭

Céleste cudem uniknęła śmierci jako mała dziewczynka. Spędziła lata ukrywając się przed swoją przeszłością Jej umysł to bałagan strzępów wspomnień i koszmarów które nawiedzają ją we śnie jak i na jawie. Po tym, jak ledwo uciekła z życiem, gdy była małą dziewczynką, dorosła ...

[współpraca reklamowa papierowe serca]

Wyspa grzechu i cieni skusiła mnie swoją okładką, mrocznym opisem i tym, że będzie to bardzo rozbudowany świat w którym każdy szczegół jest dopięty na ostatni guzik co autorka udowodniła w poprzednich powieściach. Jest to pierwsza książka która mi się nie spodobała, a podczas czytania miałam wrażenie że ja to już znam i to wszystko jest za proste.

Książka pisana jest z dwóch perspektyw w 1 osobie więc niektóre wydarzenia dosłownie czujemy na własnej skórze. Początek jest bardzo mroczny, trochę nawet przerażający i przykuwa naszą uwagę. Chcemy więcej odrealnienia, ale im fabuła posuwa się dalej tym odnosimy wrażenie że tajemnica na którą nakłada nacisk autorka w ogóle nie istnieje albo za łatwo odkryliśmy o co chodzi. Mimo to śledzimy losy bohaterów i czekamy.

Klimat powieści przypomniał mi o dość popularnym serialu True Blood jak i serii książkowej Charlaine Harris Sookie Stackhouse. Podobieństwa serialu oraz Wyspy Grzechu i Cieni nie miały końca. Mam wrażenie że autorka w jakiś sposób zainspirowała się dodając niektóre elementy od...

Celeste mając jedenaście lat ucieka przed mordercą, który zabił jej ojca. Wychowuje ją znajomy jej ojca. Po kilku latach dziewczyna wraca, żeby rozwikłać tajemnicę swojej rodziny. Na wyspie spotyka Thiery'ego, który dostaje zlecenie na kobietę. Co z tego wszystkiego wyniknie?

Liczyłam na wstrząsającą, zapierającą dech w piersiach powieść, a dostałam, coś co wlekło mi się niemiłosiernie. Tak jak na samym początku byłam zaintrygowana i z ciekawością śledziłam losy bohaterów, tak gdy Celeste wylądowała na jachcie Thiery'ego, tak wszystko mi zbrzydło. Akcja straciła na tempie, a bohaterka jakby zapomniała jaki jest jej główny cel.

Thiery niby taki niebezpieczny Pan Wilk, ale nie wiem konktrenie, w którym momencie miał taki być. Jedyne co mi się chyba podobało w całej książce to wizyty u siostry mężczyzny.

Dużo ścian tekstu, dużo przemyśleń bohaterów, które mówią o jednym i tym samym. Historia bez szału, nic by się nie stało, gdybym jej nie przeczytała.