Wypiór

Skoro polubiłam powieść Bolesława Chromrego, skoro odnalazłam się w prozie Agnieszki Szpili, kim bym była, gdybym nie dogadała się z współczesnym komentarzem odnośnie społeczeństwa w wykonaniu Grzegorza Uzdańskiego? Postawienie tej trójki obok siebie nie do końca jest właściwe — każde z nich ma zupełnie inną wrażliwość, inny styl, inny pomysł na siebie — a jednocześnie ich proza jest tak niecodzienna, tak wciąż innowatorska, że w moim sercu trafili do jednej przegródki.

„Wypiór“ to powieść, gdzie dużą rolę odgrywa humor, głównie ten czarny, oraz zaznaczenie aktualnej popkultury, sytuacji politycznej, mentalności ludzi w okolicach trzydziestki. Wszystko to raz jest subtelne, raz wybrzmiewa z pełną mocą. W centrum wydarzeń natomiast znajduje się związek z problemami oraz Adam Mickiewicz w swojej wampirycznej postaci. Każdy z bohaterów mierzy się ze swoją twórczością (odrzucany poeta, pisarka, która nie może skończyć powieści oraz romantyczny artysta, co stracił wszelkie prawa do swoich dzieł), z samotnością (również tą wśród ludzi) oraz gonitwą codzienności. Pojawiają się kłótnie na Facebooku czy gra Lewandowskiego. Pojawiają się współczesne seriale tuż obok słuchania starej muzyki z YouTuba. Współczesność zostaje nieco uwypuklona humorem, satyra stawia bohaterów pod murem, a autor bawi się trzynastozgłoskowcem. Fabułę natomiast na upartego możemy sprowadzić do pytania „Jak być razem?“ czy „Jak tworzyć?“.

Lubię takie zabawy literaturą. Cenię ogromnie, gdy...