Wybuchowa osiemnastka

Skomplikowana sprawa z tą Stephanią Plum. Niby to tylko komedia kryminalna, niby bohaterka nie należy do super babek, które potrafią złożyć rakietę, odpalić działo i takie tam, a na dokładkę prześladuje ją pech, to wszystko układa się w logiczną całość.
W tym odcinku Stefka jest rozdarta pomiędzy facetami wypełniającymi jej bliską życiową przestrzeń. Na poważnie: nie może się zdecydować. Wybór jest również trudny przy podejmowaniu decyzji, którego delikwenta najpierw zgarnie za niestawiennictwo w sądzie. A przecież nigdy nie jest tak łatwo, żeby chodziło jedynie o odszukanie i doprowadzenie zagubionego.
Czytelnik nie przewiduje, że może coś pójść nie tak. Czytelnik wie, że będzie się działo! I to na każdym poziomie. Złoczyńcy lubią sobie pogrywać z łowcami nagród. Szczególnie taki jeden, któremu lepią się do rąk damskie torebki, a gdy poznaje pannę Plum przerzuca się na samochody. A raczej TEN konkretny samochód. I nawet to mnie nie drażni, że raz po raz Stephanie traci z oczu swój samochód, a jej koleżanka Lula więcej mówi o akcji niż działa, a w sytuacji kryzysowej, jak i każdej innej, głównie posila się. I to nie byle czym. Nie przejmuję się, że placówka jej firmy (ha!) znów straciła fundament, czy bardziej grunt pod sobą, bo zmieniłam podejście i chyba stałam się równie opanowana co Connie.
W sumie nic się nie dzieje, jest błogi spokój jak na stypie, w której Steph uczestniczy z babcią. A babcia jak zawsze urocza. Zresztą stypa okazała się też n...