Wschód księżyca

Z dużą ciekawością sięgnęłam po "Wschód księżyca" Magdaleny Zimniak, zachęcona opisem, który obiecywał psychologiczny thriller z metafizycznym twistem. Brzmiało idealnie – lubię, kiedy literatura balansuje na granicy realności i niewyjaśnionego, kiedy zło czai się nie tylko w drugim człowieku, ale i gdzieś poza tym, co da się logicznie wytłumaczyć.

I rzeczywiście, klimat książki od początku był obiecujący – mroczne Tatry, samobójstwo nad przepaścią, miłość z przeszłości, która wraca w postaci demona… Wszystko to miało potencjał na coś naprawdę wyjątkowego. Niestety – dla mnie – autorka ten potencjał z jednej strony wykorzystała, ale z drugiej… przeszarżowała.

Im głębiej wchodziłam w fabułę, tym bardziej miałam wrażenie, że wątki paranormalne zaczynają dominować nad psychologiczną warstwą opowieści, którą tak bardzo cenię. Zamiast zniuansowanych emocji i trudnych wyborów, otrzymałam spiralę nadprzyrodzonego zła, która z czasem zaczęła mnie bardziej męczyć niż fascynować. Czułam, że wszystko podporządkowane jest tej metafizycznej wizji, a przez to bohaterowie – choć dobrze nakreśleni na początku – tracą na autentyczności.

Doceniam próbę stworzenia czegoś innego, bardziej śmiałego, ale dla mnie granica między klimatyczną grozą a literackim przesytem została przekroczona. "Wschód księżyca" to książka, która pewnie znajdzie swoich wiernych fanów – mnie jednak nie porwała. Zamiast dreszczy emocji zos...

Przesiąknięta fatalizmem opowieść o różnych obliczach zła i naszej bezsilności wobec niego.

Monika jako dwunastoletnia dziewczynka zostaje brutalnie zgwałcona i ledwo uchodzi z życiem. Po tym zdarzeniu nigdy do końca nie będzie już sobą.
Mija 10 lat Monika ma sporo starszego od siebie męża oraz półroczną córeczkę, jednak gdy na jej drodze staje pierwsza młodzieńcza miłość, z całym zapałem rzuca się w ten romans.
Wyjeżdża ze swym kochankiem, Pawłem do rodzinnego domku w górach o nazwie Wschód księżyca. Tam po upojnej nocy na jego oczach rzuca się w przepaść.
By zapomnieć o tym wydarzeniu Paweł bardzo szybko żeni się i nigdy nie jeździ w Tatry. Jednak po dwudziestu latach żona namawia go na wyprawę w te rejony. A tam wciąż czeka na niego Dziewczyna-demon, wystarczy słowo i Paweł podąża za nią na skraj przepaści i skacze...
Świadkiem tych wydarzeń jest jego żona.

Tajemnicza opowieść, niejednoznaczna, metafizyczna, na pograniczu grozy i horroru.
To moje pierwsze spotkanie z autorką, choć czytałam na jej temat wiele pochlebnych opinii. Na pewno będę kontynuować tę znajomość, bo jestem po prostu zaintrygowana. Choć książka nie do końca trafiła w moje gusta to doceniam jej niesamowity klimat.

Jestem wielbicielką twórczości Magdaleny Zimniak od jej pierwszej książki. „Szlak” mnie rozwalił. Od tej pory zaczęłam częściej sięgać po polskich pisarzy. Każda następna książka p. Magdy tylko potwierdza, że jest naprawdę świetną pisarką. „Wschód księżyca” przeleżał trochę na półce zanim go przeczytałam bo mając w pamięci wcześniejsze książki autorki wiedziałam, że to nie będzie lektura łatwa. Ale w końcu się stało. Przeczytałam. I umarłam. Magdalena Zimniak w doskonałej pisarskiej formie. Każda jej powieść to jak wyprawa w nieznane. Nieznane, pełne mroku zakamarki serca, duszy i meandry ludzkiej psychiki.
Dawna miłość, tragiczna, samobójcza śmierć, duchy, demony, mroczne historie i tajemnice sprzed lat, a wszystko otulone w tatrzańską mgłę. Dramat, który wiele lat temu rozegrał się na ścieżce na Zawrat oddziałuje na bohaterów po dziś dzień nie dając im szans na nowe, spokojne życie. Nikt nie zazna spokoju bo krzywda, zawiedziona miłość i niespełnione pragnienia napędzają spiralę zła i strachu.
Thriller psychologiczny z mocnym wątkiem metafizycznym silnie oddziałującym na czytelnika. Niesamowita, wciągająca i mroczna książka. Nie sposób się oderwać. Napięcie budowane niemal od pierwszej strony. Głęboko i wyraziście wykreowana psychika i motywacja bohaterów.
Jak by to powiedział polski towar eksportowy, nasza top modelka Dżoana K., książka jest „hypnotizing”.

,,Wschód księżyca" Magdaleny Zimniak jest to thriller bazujący na elementach metafizycznych.

Strasznie mi się dłużyła ta książka, fabuła miałam wrażenie, że była nijaka. Cały czas powielany był jeden schemat wydarzeń, przez co książka była bardzo przewidywalna. Nie zostawiłam jej w spokoju tylko dlatego, że liczyłam, że zakończenie jakoś ja uratuje. Niestety dostałam to czego się spodziewałam od samego początku. Na pewno rzeczą, której się nie dowiemy z książki, jest to dlaczego te wszystkie wydarzenia miały miejsce, jak to się stało, owszem zostało opowiedziane, ale bardzo skrótowo. Pomysł na książkę, był dobry i nie uważam, że jest ona bardzo zła, wiem, że osobom lubiącym elementy metafizyczne może się spodobać, mi jednak nie przypadła do gustu.