Opinia na temat książki Wrzenie

Sięgając po ,,Wrzenie” nie ukrywam, że miałam spore obawy. Finał trylogii był idealny i na pewno mogę śmiało powiedzieć, że jeden z lepszych jakie czytałam. Dlatego słysząc, że Izabela Janiszewska planuje dopisać dalszy ciąg losów Larysy były we mnie dwa wilki. Jeden ogromnie się cieszył, bo ta niezwykle intrygująca bohaterka na to zasługuje, a drugi był przerażony.

Powróciła Larysa, a wraz z nią taka Izabela Janiszewska, jaką uwielbiam! Przenikliwa, sięgająca w głąb ludzkiej psychiki i emocji, a przy tym kreująca niesamowitych bohaterów. Trzymająca w napięciu do ostatniego zdania. Mam wrażenie, że coraz trudniej jest mnie zaskoczyć, a w tym przypadku autorce się to udało!

Ta książka to tak naprawdę dwie historie. Dwójki rodzeństwa. Każde z nich zmaga się ze swoimi demonami. Jak przystało na krew z krwi są uparci i wytrwale dążą do prawdy. Ich historie poniekąd są prowadzone dwutorowo, aczkolwiek splatają się i łączą w idealny sposób. Chepeau bas!

Poznajemy też tutaj nową postać - psychologa Zacharego Kramera, który zdecydowanie zasługuje na przekierowanie światła reflektorów na niego. Jest to tak intrygująca i skrywająca wiele tajemnic postać, że aż chciałoby się dowiedzieć o nim więcej! Więc tutaj mrugam oczkiem do autorki o więcej Zacharego!

Naszą uwagą zostaje również obdarzony Leon Mruk, komisarz badający sprawę seryjnych m*orderstw kobiet. Nie jest on jednak w żadnym wypadku substytutem bohatera, którego większość z nas uwielbiała. Mimo iż mają kilka podobnych cech, to pozostają różni, co zdecydowanie napełniło moje serducho radością i spokojem!

Wspólnie z bohaterami kroczymy przez ten labirynt kłamstw, próbując odpowiedzieć na pytanie, co jest prawdą, a co tylko naszym wyobrażeniem. Osobowość człowieka jest tak złożona, że ciężko jest dostrzec wszystkie jej fragmenty. Kto wie, może te, których nie dostrzeżemy okażą się najgroźniejsze?