Wolnoć

Polska i Polacy w czasie pandemii. Trochę śmiesznie, trochę strasznie, trochę ironicznie. Na końcu zostaje smutek - bo co, jeśli to naprawdę z nami tak jest? Ciekawe zabawy formą. Szczerze odradzam czytanie zwolennikom obozu rządzącego - wk...rw gwarantowany.

Marcin Kołodziejczyk zachwycił mnie i zaskoczył jednocześnie oryginalnością i wnikliwością powieści „Wartało”, którą miałam okazję czytać przed dwoma laty, bo choć okazała się dla mnie nieco trudna w odbiorze, to również warta każdej spędzonej z nią minuty. Nie mogłabym więc przejść obojętnie wobec marcowej premiery autora o sugestywnym tytule „Wolnoć”. I ponownie jestem zachwycona!

Książka, na którą składają się opowieści z życia wzięte poruszające kwestie społeczne w obecnych realiach politycznych i gospodarczych, przywary Polaków i absurdy obowiązującego prawa jest niczym lustro, w którym możemy się przejrzeć. Dobitnie i z humorem autor wytyka hipokryzję, zwykłą głupotę i moralną zgniliznę. Punktuje naszą skłonność do narzekania, obwiniania innych za swoje niepowodzenia, wyśmiewa konformizm, małomiasteczkowość i interesowność, przesądy i teorie spiskowe, przesadną, aż do śmieszności poprawność językową i polityczną. I choć to nieco przerysowana satyra społeczna, to idealne i wnikliwe oddanie rzeczywistości sprawia, że jest i śmiesznie, i smutno zarazem.

Autor zaskakuje również formą przekazu sięgając po opowiadanie, komiks, czy nawet bardzo udaną rymowankę, do której wracałam wielokrotnie. Ale to przede wszystkim jego cięty dowcip, podszyty sarkazmem styl i frywolność językowa sprawiają, że lektura tych dwudziestu pięciu historii staje się prawdziwą literacką ucztą.

Jeśli nie obawiacie się przejrzeć w stworzonym przez autora krzywym zwiercia...