Wodnikowe wzgórze

"Wodnikowe Wzgórze" to opowieść o królikach. Zabrałam się za nią z nastawieniem, że jest to bajeczka dla dzieci, ale szybko zmieniłam zdanie na jej temat. To wciągająca historia króliczej społeczności, w której można znaleźć odniesienia do naszego ludzkiego świata. Nie jest to "Folwark zwierzęcy", ale to w końcu książka skierowana do dzieci (z której dorosły czytelnik na pewno wyłowi coś więcej).  

Dałam się porwać tej przygodzie i gotowa byłam nawet dodać tę książkę do ulubionych, gdyby nie kilka małych zgrzytów, o których napiszę poniżej. Czasami żałuję, że z wiekiem człowiek nabiera doświadczenia życiowego i przez jego pryzmat patrzy na świat, beztroskie dziecko mogłoby uwielbiać tę książkę, ale stara ja się musiałam przyczepić. 

 

SPOILER

Od samego początku tej historii, od ucieczki naszych dzielnych królików z królikarni, zastanawiałam się, jak oni widzą swoją przyszłą społeczność bez samiczek. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że punktem kulminacyjnym będzie rozwiązanie właśnie tej sprawy. I tutaj moje feministyczne serduszko się troszeczkę wzburzyło. Króliczki zostały potraktowane jak narzędzia do kopania norek i wydawania na świat potomstwa. Dzielne króliki opracowały cały plan, a bezwolne króliczki dały się wyprowadzić z poprzedniej królikarni i poprowadzić do nowej, bez większego udziału w całej operacji. Gdy patrzy się na tę historię nie jak na opowieść o zwierzętach, ale zacznie się s...

Pełen relaks i radość z czytania. Jak to przyjemnie jest czytać o spełnianiu marzeń, mimo wszelkich przeciwności. Królicza epopeja, uniwersalna opowieść o odwadze, przyjaźni i woli przetrwania. Mamy świat królików posiadających imiona, język, strukturę społeczną, mitologię i nawet poezję. W pewnej norze mieszkało dwóch braci Leszczynek i Piątek. Piątek przewiduje zagładę ich nory, a więc razem z Leszczynkiem i z paroma przyjaciółmi wyruszają szukać miejsca na założenie bezpiecznych nor. Po drodze przyłączają się inne króliki. Każdy z królików jest inny, ma swoje wady i zalety i swój niepowtarzalny charakter. Spotykają inne królikarnie, każda rządzona inaczej. Książka jest przepełniona licznymi przygodami, walką z przeciwnikami, ale też walką z własnym lękiem i wychodzeniem poza utarte schematy. Wspaniały jest klimat powieści i język, zwłaszcza opisy przyrody, ale nie przesadzone. Do nas należy jej interpretacja w warstwie filozoficzno- moralnej. Jest to mądra, a jednocześnie zabawna książka. Sapkowski uważa ją za jedną ze 100 najważniejszych powieści fantastycznych wszech czasów, a i J. K. Rowling bardzo ją ceni. Powieść od 4 do 120 lat, każdy ją odczyta inaczej.
PRZECZYTAJCIE JĄ, a świat królików was urzeknie.

Piątek ostatni i najmniejszy królik w miocie, razem ze swoim dzielnym bratem Leszczynkiem tworzą udany, ale nieco dziwaczny duet. Kiedy tego pierwszego nie opuszcza przeczucie, że ich królikarnia jest w dużym niebezpieczeństwie, bracia nie tracą czasu i próbują przekonać pozostałe króliki do natychmiastowej ucieczki. Dla większości spontaniczna decyzja wydaje się absurdalna, tym bardziej, że na horyzoncie nie widać żadnego zagrożenia, a opuszczenie spokojnego i bezpiecznego domu, to ostatnia rzecz, na którą miałyby ochotę. Jednak część z nich podejmuje niełatwą decyzję i postanawia wyruszyć w podróż razem z Piątkiem i Leszczynkiem. Jak na tym wyjdą? I jakie niespodzianki, oraz niebezpieczeństwa czekają na nich w obcym świecie?

Przeczytałam gdzieś, że “Wodnikowe Wzgórze” jest klasyką porównywalną do “Hobbita” i mimo tego, że książka Richarda Adamsa nie przyniosła mi aż tylu emocji, jak ta od Tolkiena, to trudno mi się z tym nie zgodzić. Nie wiem jakim cudem przygody stada kłapouchów okazały się tak samo interesujące, co magiczny świat elfów i krasnoludów, ale tak właśnie było. Przed lekturą nastawiałam się raczej na książkę dedykowaną młodszym czytelnikom, przy której odpocznę i zresetuję głowę. Ależ się zdziwiłam, kiedy wpadłam na krwawe sceny, pełne bólu i cierpienia, a także niesprawiedliwości świata, z którymi musieli walczyć bohaterowie. Autor przedstawił świat królików w tak fascynujący i dogłębny sposób, że nie mogłam powstrzymać się, od porównywania ich z...

Wodnikowe Wzgórze to książka, która wywołała we mnie skrajne emocje. Z początku zupełnie mnie nie porwała. Biorąc ją do ręki spodziewałam się czegoś pokroju "O czym szumią wierzby", a otrzymałam książkę wybitnie filozoficzną i skomplikowaną. Niemniej jednak pomimo iż nie przemawiał do mnie styl i nawiązania biblijne to doceniałam mnogość antyutopii oraz sposób ich przedstawienia. To książka bogata w mądrości, inteligentna i do tego pięknie napisana. Nie była to jednak książka typowo "moja" aż do zakończenia, które moim zdaniem spięło wszystko jedną klamrą i totalnie zmieniło moje nastawienie, a samą powieść pokochałam. Cudowna historia, pełna refleksji i wartości. Na pewno warta przeczytania.