WŁADCY ŚWITU

Po zakończeniu czytania tej książki, ciężko mi nie być zawiedzionym. Prawie wszystko w niej leży, na czele z fabułą i głównym bohaterem, którego imię i nazwisko mogłoby być synonimem dla anginy ropnej, a panteon postaci drugoplanowych jest na tyle tajemniczy, że właściwie nic nam o nich nie wiadomo - choć autor od niechcenia daje do zrozumienia, że są to osobnicy dla naszego herosa ważni.
Sam Shoza Fogh jest raczej nijaki, nawet jego pijaństwo nie wyglądało wiarygodnie, zupełnie jakby autor puszczał do mnie oczko, że to tak dla picu. Nie potrafiłem się zmusić do tego, żeby obchodził mnie choć trochę jego los na kartach książki.
A akcja.. Jaka akcja? Książka miejscami wygląda tak, jakby autor wywalił dobrych dwieście stron, w których cokolwiek zostałoby wyjaśnione. Choćby takie motywacje bohaterów, również tych złych (choć w tym wypadku to pojęcie umowne), czy ich drogi do zaszczytów. Najśmieszniejsze jest to, że na dobrą sprawę nikt nie wie, czemu oni polują na tego nieszczęsnego protagonistę. Nazwać to burdelem, to za mało.
Mógł pozwolić płynąć swobodnie tym wydarzeniom, postawić na dokładność, a tak mamy pokaz stop-klatek; choćby ta sprawa z córą Azazela, która najpierw była półdzikusem, by po pstryknięciu palcami zostać personą trzęsącą całą planetą. Jak?! Kiedy, ja się pytam!?!
Szkoda gadać o postaciach drugoplanowych, które mają dziwny zwyczaj znikać jak kamfora, by już się na scenie nie pojawić. Zakończenie to już jest w ogóle kpina w żywe oczy.
...