Władca marionetek

Słowo "kontynuacja" powoli zmienia się w moich oczach w obelgę. Czwarty już tom cyklu fantasy "Tajemnica Askiru" Richarda Schwartza to kilkaset stron służące głównie mozolnemu stwarzaniu pozorów, że schematyczna akcja tej serii do czegoś zmierza. Pewną miarą tempa całego cyklu może być to, że podróżująca do pradawnego miasta Askiru grupa bohaterek i bohaterów przez cztery dotychczas wydane w Polsce tomy zdołała jedynie wydostać się z gospody i dotrzeć przez podziemia, teleport i pustynię do pierwszego miasta na swojej trasie, gdzie tkwi już przez dwa tomy. Znajdująca się na końcu "Władcy marionetek" zapowiedź kolejnej powieści w tym cyklu sugeruje co prawda innowacyjną przesiadkę na statek, ale chyba głównie dla kontrastu z pustynią. Nie znam niemieckiego i nie mogę tego sprawdzić, ale jestem dziwnie przekonany, że bohaterska ekipa do Askiru nie dopłynie, bo rozbije się albo ugrzęźnie na jakiejś wysepce.

Tworzenie kolejnych książek, w których niewiele się dzieje a bohaterska ekipa wplątuje się w kolejne lokalne konflikty, miałoby sens gdyby opisywane wydarzenia miały jakiś związek z celem misji (a jest nim ponoć jak najszybsze ;-) pokonanie lokalnego odpowiednika Saurona i jego nekromantyczno-czarodziejskiego imperium) albo same w sobie były na tyle intrygujące, żeby czytelnicy z wrażenia zapominali o czym ten cykl miał opowiadać. Zamiast tego autor rozbudowuje wątki poboczne, dostarcza kolejnych zamachowców, czarowników czy lokalnych wielmoży, którzy za nic nie potr...