Wiadomość z podziemi

Przede wszystkim - mam ciężką pretensję do autora, że to takie grube i ciężkie, miałam problem, żeby utrzymać w dłoniach!!!

Właściwie praktycznie nie ma tu mowy o jakimś wprowadzeniu w temat, w akcję - zaczyna się od osuwiska pod nowym budynkiem w Szczecinie, a potem wpadamy w wir wydarzeń.
Podobało mi się, że autor sięgnął do przeszłości, lubię, kiedy bieżące wydarzenia wynikają z dawnych, więc skoro już w początkach powieści mamy nawiązania do książąt pomorskich - jest dobrze.
Akcja toczy się niezwykle szybko, bohaterów przybywa, trzeba się koncentrować, żeby czegoś nie pomieszać i mocno uważać, bo każda wzmianka o czymkolwiek może mieć znaczenie - pod tym względem jest to wymagająca powieść, bo dzieje się dużo.
Z biegiem czasu zaczęłam dochodzić do wniosku, że autor jednak lekko przesadził - rozumiem, że chciał, by całość była atrakcyjna, ale w moim odczuciu wrzucił za dużo grzybów w barszcz.
Książęta pomorscy. Werwolf. Loża masońska. Różokrzyżowcy. Templariusze. A na koniec jeszcze obóz starożytnych Rzymian i szkielet gryfa.
Nie mogę powiedzieć, że mi się nie podobało, bo skłamałabym, ale lektura w pewnym momencie zaczęła mnie męczyć - wszystkiego było za dużo i za szybko.

"Cudze chwalicie, swego nie znacie”
Leszek Herman ukazał Szczecin i historię tego miasta w sposób niesamowity – sensacyjny, ale z nutką propagatora historii. Zaczyna się od zagadkowego wydarzenia w środku miasta, zapada się parking, właściciel z swoim architektem (Igor) odkrywa tajemniczy tunel, w którym znajduje się ciężarówka z trupem i sarkofagiem Barnima. Katastrofa budowlana, której niefortunną uczestniczką jest niezależna dziennikarka Paulina rozpoczyna wydarzenia, które doprowadzą naszych bohaterów do odkrycia zagadki związanej z starożytnym Szczecinem. Dołączy do nich bezpośrednio Johann, arystokrata z Anglii, którego dziadek bezpośrednio uczestniczył w pewnych wydarzeniach związanych z tajemnicą, którą odkryła niezmordowana trójka. Dlaczego – niezmordowana? To, co ich spotka potem już podlega pod sensację rodem z powieści amerykańskich, ale nie mam tego za złe autorowi. Zawsze wychodzę z założenia, iż to, co się dzieje w USA może się dziać i u nas, a jeśli wyjdziemy z założenia, że autor miał zamiar napisać dobrą sensację to jest jak najbardziej dopuszczalne. Jedynie, co mnie trochę męczyło, to mimowolna głupota w niektórych akcjach naszej trójki, ale cóż, nie każdy jest super mądrym. Oczywiście do tej „współpracy” wmiesza się grupa z Niemiec, była żona Igora i nasza policja.
Sama cenię książki, w których obok fabuły autorzy przemycają informacje historyczne. Starożytność, średniowiecze, renesans, oświecenie – wszystko wplątane w fabułę. Tak jest i tutaj, mam...

Leszek Herman, jest z wykształcenia architektem.W "Gazecie Wyborczej", ukazywał się jego cykl artykułów o niezwykłych budowlach, które ilustrował własnymi rysunkami.
"Sedinum - wiadomość z podziemi", to jego pierwsza książka.

A zaczyna się ona, według maksymy, Alfreda Hitchcocka "Film powinien zaczynać się od trzęsienia ziemi, potem zaś napięcie ma nieprzerwanie wzrastać".
Oczywiście, mamy tu do czynienia z książką, jednak wszystkie założenia tej wypowiedzi zostały zachowane.
Oto bowiem, w centrum Szczecina, zapada się parking, dopiero co powstałego wieżowca.
Katastrofa odsłania, nieznane nikomu podziemia, w których, zdumionym oczom odkrywców ukazuje się wrak, niemieckiej ciężarówki, z trupem za kierownicą.
Na pace zaś sarkofag, w którym według wszelkich danych, spoczywają szczątki Barnima Dziewiątego Pobożnego, który był pierwszym, protestanckim wielmożą zachodniopomorskim.
Od tego momentu, wszystkie wydarzenia nabierają takiego tempa, że czytelnik, mało co, nie nadąża z obracaniem, kolejnych kartek.

Niezwykle ciekawa i zajmująca lektura, przy której spędziłem kilka miłych wieczorów.
Język powieści jest przejrzysty i zrozumiały.Widać fascynację autora architekturą i jej pochodnymi, co ubarwia i tak interesującą powieść.
Swoją drogą zastanawiam się, co by było, gdyby takie wydarzenie nastąpiło i jak ludzie zareagowaliby na nie.Nie wątpię, że każdy na swój sposób.
Ale czy wydarzenia towarzyszące, byłyby równie pociągające, ...

Uffff!!!!
Nareszcie dolazłam do końca.
Fabuła cholernie nudna,nudni bohaterowie a całość wybitnie przeciętna.
Akcja,o ile można nazwać akcją to co się dzieje w "Sedinum" to zadziwiająco częste zbiegi okoliczności,przerywane historycznymi wywodami.
W tego typu literaturze oczekujemy przede wszystkim dobrej zabawy.Zamiast się bawić i ogryzać palce do krwi,ziewałam i zniechęcona przewracałam kolejne kartki.
Igor to podróbka Langdona i jak to z podróbkami bywa jest tylko bladym cieniem oryginału. Irytowały mnie Jego opowieści,mity,które pojawiały się jak na zawołanie itp
Czytając książki przygodowe z wątkiem sensacyjnym oczekuję,że będę zaskakiwana przez autora,że będę połykać w ekspresowym tempie,kolejne kartki.
Czytając "Sedinum" czułam się jak dzieciak,którego karmią na siłę.Jeszcze jedną łyżeczką,jeszcze jedną karteczkę. Z ulgą powitałam napisy końcowe.