Wampir z Zagłębia

Ciekawie przedstawiony proces Zdzisława Marchwickiego domniemanego polskiego seryjnego mordercy, skazanego w latach 70-tych na karę śmierci za zabójstwa 14 kobiet i usiłowanie zabójstwa kolejnych 6.

Autor przedstawia zarówno życie "wampira" jak również kulisy procesu, wątpliwą bezstronność składu orzekającego oraz działania milicji nastawione na gromadzenie wyłącznie dowodów obciążających.

Książka ciekawa dla odbiorców lubiących klimaty sali sądowej.

Sięgnęłam po książkę w poszukiwaniu wiedzy, z radością, że wreszcie ukazała się pozycja, która opisze sprawę Marchwickich bez przekłamań i pozwoli mi ugruntować własny pogląd w tym temacie.
Książka jest napisana z rozmachem, bogata w fakty, dopracowana pod względem warsztatu. Stanowi reportaż o śledztwie i procesie, o przyczynach i sposobach "polowania na wampira" i w tych kwestiach daje odpowiedzi na wiele pytań - z jakich to wybitnie pozaprocesowych przyczyn uznano Marchwickiego za wampira i jakie były zamówienia polityczne wobec śledztwa. Być może, gdyby jedną z ofiar nie była Jolanta Gierek, potoczyłoby się ono inaczej. Przerażają pewne fakty ze śledztwa - np. to, że dla podniesienia statystycznych słupków wykrywalności postanowiono "przyszyć" skazanemu i już oczekującemu na wykonanie wyroku Marchwickiemu morderstwa, których nie popełnił, bo Gruba uznał, że wampira i tak powieszą, a niewykryte sprawy będą statystycznie zakończone jako wykryte. Jest oczywiste, że w obecnym systemie prawnym ten proces miałby inny przebieg i inne byłoby jego zakończenie. I nie dlatego, że kserografów ci u nas dostatek, a akta byłyby udostępniane obrońcom oskarżonych na każde ich życzenie.

W książce zabrakło mi trzech elementów.

Po pierwsze - brak opisu materiału dowodowego, jakim dysponowali śledczy przy poszczególnych zabójstwach, czyli ślady i dowody rzeczowe na miejscach zdarzeń, alibi oskarżonych i jego weryfikacja itp. Jedyne, co wychwyciłam, to że na żadnej z ofi...

Sprawa Wampira z Zagłębia, w latach siedemdziesiątych, elektryzowała całą Polskę.
Kobiety bały się po zmroku wychodzić z domu, a jeśli musiały wyjść, robiły to w otoczeniu najbliższej rodziny.Mimo tych środków bezpieczeństwa, przez niemal dekadę, mordercy udało się zaatakować i zabić 16 kobiet.
Sprawa od początku budziła ogromne emocje, zwłaszcza, że jedną z ofiar, stała się bratanica Edwarda Gierka, ówczesnego I Sekretarza KC PZPR.Rozpoczęto więc, zakrojoną na szeroką skalę akcję, mająca na celu schwytanie zwyrodnialca i postawienie go przed wymiarem sprawiedliwości.Wyznaczono ogromną nagrodę, w wysokości miliona złotych, urządzano prowokacje, wszystko na nic.
W 1972 ujęto sprawcę, którym okazał się Zdzisław Marchwicki, mieszkaniec okolic, w których dokonywano napadów.Od początku procesu, na jaw wychodziło wiele niejasności.Jakim cudem, winny znalazł się tak szybko, gdy ofiarą została krewna prominentnej osoby, skoro tyle lat milicja, nie potrafiła wpaść, na najmarniejszy ślad sprawcy.Oskarżony, mimo, że miał obrońców, z góry
był winny.Prasa, nie przedstawiała go, jako podejrzanego, ale jako rzeczywistego sprawcę.Takich matactw było mnóstwo.Współoskarżonymi w tym procesie, byli m in. również dwaj bracia Zdzisława, Henryk i Jan.
W 1975 roku Zdzisława Marchwickiego, uznano winnym, wszystkich zarzucanych mu czynów i skazano go na śmierć.Wyrok wykonano, godzinę po bracie, powieszono, również Jana, a Henryk, dostał 25 lat.
Zdzisław Marchwicki nigdy nie pr...