Walden, czyli życie w lesie

Jest kilku autorów, których spuścizny zbudowały literacką tożsamość USA. W poezji jest chociażby Edgar Allan Poe, w prozie przede wszystkim Henry David Thoreau i jego „Walden, czyli życie w lesie”. Dzieło to jest wyjątkowe pod wieloma względami. Stanowi relację z ponaddwuletniego samotnego życia autora w podbostońskim lesie w połowie XIX-wieku. Doceniać ten tekst należy za inspirację dla pokoleń ekologów, za pobudzenie społeczeństw do zrozumienia subtelnych interakcji przyrodniczych oraz za wpływ na administracje rządowe, które zaczęły tworzyć rezerwaty i parki narodowe. Zapewne czytelnik poszukujący wyciszenia, tekstu skupionego na chłonięciu przyrody, znajdzie w „Walden” sporo satysfakcjonujących opisów. Jednak mnie lektura nie poraziła arcymistrzostwem.

Dzieło jest właściwie zbiorem esejów, w których Thoreau spisał swoje doświadczenia egzystencji i przemyślenia podczas codzienności kilkusezonowego przebywania w samotności, która jednak nie była jakoś totalna. Miał bowiem sporadyczne kontakty z ludźmi, korzystał z dobrodziejstw cywilizacji, choć w ograniczonym zakresie. Przelał na papier detale z obserwacji przyrody, pracę w ogrodzie, przy wznoszeniu domu. Niestety język autora momentami był dość nieznośny. Pewne banalne obserwacje zachowań zwierząt przekładał na globalne dywagacje artykułowane mentorsko. Pokusił się o kilka dość płytkich analiz współczesnej sobie ekonomii z pochwałą utopijnego wyrzeczenia się dóbr materialnych, dość zabawnie nastraszył współobywat...