W ten sposób znikam

„Nie czuję ani zimna,
ani gorąca
Spoglądam w pustkę,
jest naprzeciw
To, że się budzę,
nie oznacza,
że się oddala“

Depresja. Nieprzepracowana trauma. Wyparcie doświadczeń. Trywializowanie problemów. Przepraszanie za uczucia. Ataki paniki. Izolowanie od znajomych. Nadmiar pracy. Kładzenie na siebie presji. Bezsenność. Ciągły stres. Rezygnowanie z pomocy przez brak natychmiastowej poprawy. Płacz w samotności. Niemożność odczuwania szczęścia.

„A kiedy teraz płaczę, jest tak, jakbym była przepełnionym naczyniem, więc tylko wylewam to z siebie. To są łzy mechaniczne. Nie ma w tym nic żywego.“

Wymienienie składników komiksu „W ten sposób znikam“ brzmi pusto, niczym lista zakupów, ale wyraża więcej niż opis fabuły i nie pozwala rozsypać mi się w nadmiarze uczuć, które tytuł ten mi dał. Mirion Malle ukazała problemy psychiczne z bolesną szczerością, która zgniotła moje serce. Subtelności budują tę opowieść, obecna jest w niej poezja, a całość znaczy wiele. To było tak dobre, że na moment zapomniałam jak się oddycha. Gdy samemu przeszło się choć cześć z tego, co dzieje się z bohaterką, obserwowanie jej rozpadu może działać niepokojąco na nasz stan psychiczny, a jednocześnie przez to, że tak wiele mnie z nią łączy — odczułam moc tego komiksu. Żaden człowiek nie jest taki sam jak inny, a jednak pewne schematy psychiczne czy społeczne są identyczne i zostały uchwycone właśnie przez Malle. Lepiej niż w większości tytułów, z którymi mi...