W drodze

Nie tak dawno temu czytałam fabularyzowany reportaż Johna Krakauera ,,Wszystko za życie" poświęcony Chrisowi McCandlessowi. Chłopak porzucił zwyczajne życie by ŻYĆ. Wtedy pisałam, że reprezentuje on postawę, której nie rozumiem chociaż po cichu podziwiam. Powieść ,,W drodze" Jack Kerouaca wpisuje się w podobny schemat, także opowiada o szaleńczej pogoni za wolnością, szczęściem, przygodą, miłością.

Główny bohaterem, początkujący pisarz Sal Paradise razem z przyjacielem Deanem Moriarty'm przemierza Stany Zjednoczone w latach tuż po zakończeniu XX-ej wojny światowej. Świat i Stany dochodzi do siebie a bohaterowie wyruszają w szaleńczą eskapadę, która tak naprawdę nie ma jednoznacznego celu. Chcą przeżyć przygodę, doświadczyć czegoś innego, łapać dzień, bawić się i gonić za złudnymi uczuciami. Ich wyprawa to jedno wielkie szaleństwo, dyktowane przez impulsy i nagle podrygi, nacechowane brakiem odpowiedzialności, lekkomyślnością i zupełnym egoizmem. Bohaterowie pakują się w kłopoty, szaleją, piją i kochają do upadłego nie zwracając zupełnie uwagi na innych ani na to, że ich działania mogą ranić innych.

W pewien sposób rozumiem, dlaczego ta powieść cieszy się statusem kultowej. Mówi o czymś, co gdzieś podskórnie tkwi w każdym z nas. Nie ważne jak odpowiedzialni jesteśmy, jak terminowo płacimy rachunki, jak regularnie odwiedzamy lekarza, jak dokładnie planujemy przyszłość. W każdym z nas tkwi pragnienie by choć raz rzucić wszystko za siebie, wsiąść w samochód i ni...

Liczyłam na coś zupełnie innego, ale dzięki tej książce wyzbyłam się minimalnej nadziei, że jest we mnie chociaż krzta szaleństwa. Myślałam, że będzie to opowieść o paczce znajomych, którzy postanowili objechać wszystkie stany i poznać Amerykę, a okazało się, że w książce opisane są niespokojne, błądzące umysły, które nie mają gdzie się na świecie podziać. Dodatkowo, momentami naprawdę mnie męczyła, a w szczególności walnięty Moriarty, z którym nie wytrzymałabym chyba minuty. Jak dla mnie za dużo chaosu, szaleństwa i nieprzemyślanych decyzji.

Kto stworzył rockowych proroków lat 60 i 70 występujących pod hasłem sex, drugs and rock and roll? Kerouac, Ginsberg, Cassady i Burroughs, którzy poznali się jeszcze w latach 40, tworzący grupę zbuntowanych, nastawionych kontrkulturowo poszukiwaczy celu pod nazwą Beat Generation (Bitnicy). Z czasem to określenie stało się synonimem subkultury opartej na sex, drugs and jazz i poszukiwaniach drzwi do własnej percepcji w synkretycznym połączeniu uprawiania SD&J z filozofiami wschodu. "Bitnicy zajmowali się literaturą, malarstwem, fotografią, filmem, jeżdżeniem stopem, ruchaniem dziwek, uprawianiem magii, zażywaniem środków psychedelicznych i mocniejszych, a niektórzy także prowokowaniem, wywoływaniem dymów, jumaniem fur, szmuglowaniem dragów oraz strzelaniem z broni palnej." Ich dzieła łączy "nieposkromiona miłość do narkotyków, seksu i szlajania się po najbardziej zapadłych dziurach tego świata, które łączy jednak poszukiwanie wyższej świadomości własnego ja." (Conradino Beb) Subkultura ta stała się jednym z fundamentów współczesnej zachodniej pop(rock)kultury. Jest odpowiedzialna za przekraczanie granic, łamanie konwenansów, szokowanie, mieszanie czystości z brudem, popularyzację substancji odurzających i psychoaktywnych, czyli wszystko na czym później zbudowano skomercjalizowaną popkulturę od Beatlesów do Lady Gagi; od Warhola po Banksyego. "W drodze", napisana metodą "spontanicznej prozy" wymyślonej przez samego Kerouca jest opisem spontanicznych podróży autora oraz jego prz...

Szczerze mówiąc nie zmogłam, mimo dwóch podejść.Zupełnie do mnie nie przemawia.