Uzdrowiciel

Pierwszy raz przeczytałam „Uzdrowiciela” kilka lat temu. Od tamtej pory Antti Tuomainen stał się jednym z ważniejszych dla mnie autorów, mam też kolejne trzy jego powieści, z których najnowsza ukazała się w Polsce 20 lutego. I właśnie z tego powodu, zanim oddam się przyjemności jej poznania, postanowiłam przypomnieć sobie „Uzdrowiciela”. Z pierwszej lektury pamiętałam zarys fabuły – i ogromne wrażenie, jakie ta książka we mnie pozostawiła. Ponowna lektura przypomniała fabułę, a wrażenie się nie zmieniło.
Witamy więc w Helsinkach. Miasto upada, jest pogrążone w chaosie, warunki życia wciąż się pogarszają. To wynik niemożliwych do cofnięcia zmian klimatycznych, do których oczywiście doprowadził człowiek. Stolica Finlandii od miesięcy tonie w deszczu, są problemy z żywnością i wodą pitną – a także opieką lekarską czy zapewnieniem mieszkańcom bezpieczeństwa. Kto może, opuszcza ten tonący okręt, niekoniecznie mając pewność, czy gdzieś tam znajdzie spokojną przystań. Są też i tacy, którzy na tej, zdawałoby się beznadziejnej sytuacji, próbują zarobić.
Pomiędzy kartami książki przemyka wymierzający sprawiedliwość tytułowy Uzdrowiciel, który w myśl swoich radykalnych poglądów przypomina, że wybory i czyny mają swoje konsekwencje.
Jednak to relacje łączące dwójkę głównych bohaterów są tym, co w tej powieści najciekawsze i najlepiej opisane. Nie chcę spłycać ani czynić mniej ważnym wątku ekologicznego, dla mnie jednak jest on przede wszystkim punktem wyjścia do opowiedz...