Opinia na temat książki Uśpione namiętności

Anna H. Niemczynow w swojej książce "Uśpione namiętności" przypomina nam, jak ważni jesteśmy my.

Patrząc na spoczywające w trumnie ciało męża, Bella czuje ulgę, i to nie dlatego, że nie kochała męża, pochłonięta opieką nad czwórką dzieci zapomniała o swoich marzeniach. Niestety, jeśli coś w życiu Belli poszło nie tak, to wychowanie dzieci właśnie, które stały się niewdzięcznymi materialistami.

Wyznam szczerze, że poczułam się zaskoczona lekką formułą i skrzącym się zewsząd dowcipem, i bardzo mi się to podobało. Choć po krótkim czasie odkryłam, że pod płaszczykiem humoru skrywa się drugie, mniej zabawne dno.

"Może i nie jest za pó­źno, aby za­spo­ko­ić kil­ka pra­gnień, spe­łnić ma­rze­nia i roz­bu­dzić uśpio­ne na­mi­ęt­no­ści, któ­rych ko­lo­ry już daw­no wy­bla­kły?"

Powoli wyłania nam się obraz kobiety stłamszonej przez konwenanse, ubranej w ciasny gorset zasad savoir-vivre'u, która przez lata przedkładała dobro innych nad siebie. Teraz mając sześćdziesiąt lat, zaczyna żyć naprawdę, pełną piersią, tak jak zawsze tego pragnęła. Nareszcie może być sobą! Choć ta przemiana nie wszystkim przypadnie do gustu, a sama zainteresowana nie raz zmierzy się z podejrzeniem o szaleństwo.

"Mieć czy być? "

Polubiłam Bellę tak mocno, jak znielubiłam jej wyrodne potomstwo i ich pazernych partnerów życiowych. Jakie to uczucie, gdy zawodzą cię własne dzieci? Obym nigdy nie musiała go zaznać. Na szczęście nie wszyscy zostali przeżarci gangreną mamony. Czy jest dla nich jeszcze jakaś szansa?

"Uśpione namiętności" to powieść o tym, że każdy moment jest dobry na zmiany i wiek, nie gra tu żadnej roli.