Opinia na temat książki Uranova

Uranova to zagadka w każdym calu. Sięgając po tę powieść, zupełnie nie wiedziałam czego się spodziewać. Wyjątkiem była tylko pewna i intrygująca okładka, która — już mogę Wam powiedzieć — genialnie prezentuje się i przede wszystkim wyróżnia na półce pełnej książek.

Swoją przygodę z Uranovą zaczęłam niewesoło. Sięgnęłam, zaczęłam czytać i śmiało stwierdziłam, że większych bzdur już dawno nie czytałam. Popatrzyłam na swoje odbicie w lustrze, przekalkulowałam w głowie, czy potworny uraz do słowa "chleb" może być czymś, co naprawdę zaskoczy i śmiało stwierdziłam, że nie. Absurd gonił absurd, co spowodowało, że odłożyłam tę książkę z myślą, że prawdopodobnie jednak nigdy jej nie przeczytam.

Książka leżała, a okładka patrzyła na mnie z wyrzutem kilka ładnych dni. Kolor jest raczej niespotykany, więc pewnie nieciężko wam się domyśleć, że okładka — chcąc nie chcąc — rzucała mi się w oczy. W pewnym momencie podjęłam męską decyzję i zaczęłam nosić ze sobą wszędzie w torbie przekreślony na starcie egzemplarz Uranovy. Do pracy, na spacer, nawet do biblioteki — co zresztą widzicie na załączonym zdjęciu. Częściowo z nudów, częściowo z poczucia obowiązku zaczęłam drążyć temat i czytać dalej.

Szło mi to niezmiernie mozolnie. Książka nijak mnie do siebie nie przekonywała — nie wiem, czy nie załapałam tego dowcipu, który miał być śmieszny, czy to po prostu kwestia mojego ostatniego wybrzydzania, ale bardzo zachodziłam w głowę, po co pozwalam tej książce razem ze sobą dzielnie zwiedzać świat.

W końcu coś zaskoczyło. Jakiś wątek, intryga, miasto, z którego każdy ucieka jak najdalej.

Absurd goni absurd, pojawia się napięcie, ale kurcze czasami naprawdę warto usiąść i zmęczyć książkę. Dlaczego? Bo czasami okazuje się, że męczy się ją tylko do połowy.

Proszę Państwa, było SPECYFICZNIE, ale jak to mówią — co kto lubi 😄