Upiór Południa. Czerń

Trochę się zawiodłam, poprzednie książki Kossakowskiej cechowały się swoistą wrażliwością, bardzo dbałymi o estetykę opisami... Ta powieść jest mega brutalna ;/ Nie mniej i tak przeczytam pozostałe części ;)

Podobnie jak abbadon, zawiodłam się na tej książce...strasznie męcząca. Zdecydowanie lepiej jej wychodzi pisanie o aniołach ;)

Ewolucja stylu i języka pani Kossakowskiej jaka zaszła od czasu cyklu angelicznego rzuca się w oczy już od pierwszych stron, w połączeniu z niezwykłą wyobraźnią, pomysłowością i talentem do manipulowania emocjami słowem pisanym, sprawiły iż mini-cykl pt. Upiór Południa, stał się dla mnie niezwykle wciągającą lekturą. W pewną konsternację wprawia jednak turpizm autorki i zamiłowanie do makabrycznych opisów, po przeczytaniu pierwszej części, na dobrą sprawę nie do końca wyobrażałem sobie postać głównego bohatera, gdyż pani Maja poskąpiła nam opisów, zdając się na naszą wyobraźnię, kiedy jednak idzie o opis anonimowych zwłok, które w ilościach, wręcz hurtowych wypełniają tomik, autorka dopuszcza się pieczołowitości i dbałości o każdy detal, które momentami wprawiają w konsternację i refleksję nad upodobaniami Kossakowskiej.

Zastanawiam się, co podczas pisania "Upiora..." brała Kossakowska, bo powinna brać połowę, a resztą się podzielić. Ta książka to bełkot szaleńca - byłego reportera wojennego, którego prześladuje widmo przeszłości oraz afrykańskie demony. Akcji nie ma tam niemal wcale - całą można by streścić w kilku zdaniach. Od początku do końca wszystko skupione jest na myślach i przeżyciach bohatera, specyficzny sposób narracji bardzo uwydatnia jego postępujące szaleństwo, a wydarzenia skaczą w czasie. Użyta jest dodatkowo narracja w czasie teraźniejszym, zwiększająca dynamikę i gwałtowność akcji. Nie mogę się zdecydować, jak oceniam tę książkę. Bełkot szaleńca, z jednej strony mi się nie podobał, z drugiej strony już jednak tak - zależy skąd się patrzy. Przeczytałam to i jestem zwyczajnie skołowana.

Po przeczytaniu ostatniej części z cyklu "Upiór południa" nabrałam smaka na całą serię, ale po przeczytaniu "Czerni" przeszło mi. "Czerń" napakowana jest porównaniami, metaforami i innymi zdobieniami jak dobry keks bakaliami, z tymże to upstrzenie wcale nie służy książce. Opowiadanie to, jest wewnętrzym monologiem bohatera, który stara się przegonic upiory. Nie łatwo czyta sie tą książkę, liczyłam że znajdę w niej "coś", niestety nie ma tam nic. Cisze się, że znajomość z literatura Kossakowskiej nie zaczełam od tego opowiadania, bo za pewne już po żadna inną pozycje tej autorki nie siegnełabym. Krótko, zwięźle i na temat. Ksiązka nie podobała mi się, z sentymentu do Pani Mai 3/5

Powieść (a w zasadzie długie opowiadanie osadzone w realiach wydawniczych Fabryki Słów) wpływająca na czytelnika niczym wchłonięcie stertki suszonych psychoaktywnych. Po skończeniu lektury nie można się pozbyć spod powiek obrazu zmasakrowanych zwłok maści wszelakiej.

Afryka. Maczeta, kałasznikow, młodociani zabójcy. Lubię takie klimaty. Główny bohater sam staje się ofiarą. Bo to jest rzeź i rąbanka. Niezłe.