Opinia na temat książki Trędowata

Gdy przyniesiono Bolesławowi Prusowi do oceny pewien rękopis, mistrz, po przeczytaniu powiedział (ponoć) " Można to wydać. Będzie to doskonała lektura dla kucharek. Ten rękopis to była "Trędowata".
W moje ręce wpadło to dzieło przypadkiem. Akurat leżałem przeziębiony i marudziłem, że dodatkowo umieram z nudów. Sąsiadka mojej ś.p. Babci przyniosła mi jedną z książek ze swego bogatego księgozbioru. Nie mam pojęcia jak ona to wszystko ukryła na czas koszmarów wojny światowej. Ujrzałem dość pokaźny tom ze smakowicie pożółkłymi kartkami i starą ortografią (lubię takie wyzwania). Nic nie zapowiadało moich dziwnych reakcji, ale gdy dotarłem do tego, że "...papa Prątnicki w warszawskich mętach miał pewne zastosowanie..." to zakrztusiłem się ze śmiechu. A gdy dotarłem do tego, że "...pana Stefanja usiadła półgębkiem..." to ryknąłem takim śmiechem, aż żyrandol zadrżał. Książkę mi odebrano. Ku mojej zgrozie. Dokończyłem ten (po)twór znacznie później. Dla mnie pozostanie, to dziecię z papieru i atramentu, wzorcem kiczu. To kicz nad kiczami.
Pewnie teraz, ze strony wielbicielek ckliwych romansów, posypią się na mnie gromy i błyskawice za to, że nie doceniam prawdziwego piękna i jestem bez serca.
Macie rację, w miejscu serca mam zimny, bezduszny, kamienny kalkulator.