The Outpost

Outpost jest jedną z najnowszych książek autora Metra 2033, po jaką sięgnąłem spodziewając się dobrej powieści w klimacie postapokaliptycznej. Zapowiadała się ciekawie i uwielbiam takie powieści. Dlatego zwróciłem na nią uwagę i spodziewałem się po niej wiele w czasie czytania.

Po książce autora Metra 2033 spodziewałem się sporo, bo jego powieści w klimacie postapokaliptycznym zrobiły na mnie dobre wrażenie. Fabuła rozpoczyna się w małej placówce daleko od Moskwy, gdzie pilnowany jest most łączący wymarłe miasta z możliwością dostania się do Moskwy. Otula go zielona toksyczna mgła, która stanowi barierę nie do przejścia. Młody Jegor zafascynowany mimo zakazów Pałkana chce dowiedzieć się dlaczego przez cały czas jest pilnowany.

Książka postapokaliptyczna dziejąca się po jakieś katastrofie, gdzie daleko wysunięta placówka jest strzeżoną bramą pomiędzy wymarłymi miastami, pełnymi potworów i jeszcze nie wiadomo czego, a placówką stanowiącą bastion mający na celu pilnowanie drogi przez most. Autor przedstawia trochę inną historie niż dotychczas dostałem w Metrze 2033, ale również ciekawą. Opowiadającą o przygodach Jegora chcącego poznać tajemnice mostu i co kryje się pod drugiej stronie. Przybycie gościa wywołuje poruszenie i zagwozdkę na temat drugiej strony za mostem co tam może znajdować się. Nie wiadomo czego chce, jakie ma zamiary, co wie i jakie może skrywać tajemnice. Pomału autor odchyla rąbka tajemnicy wraz z rozwojem wydarzeń....

Początek trochę się wlecze, ale od połowy książki rozwój akcji nie pozwala oderwać się od lektury. Zakończenie jest naprawdę bardzo mocne i raczej przygnębiające.

Klimat powieści Glukhovskiego nieodmiennie wywołuje u mnie ciarki. Wizja postapokaliptycznej przyszłości, którą ludzie sobie sami zgotowali budzi przerażenie, stanowiąc dość prawdopodobny scenariusz przy destrukcyjnej ludzkiej naturze.
Tym razem autor osadził akcję nie w mrocznych tunelach metra, a na powierzchni ziemi. Ziemi jałowej, która nie rodzi plonów, osnutej powietrzem, którym trudno oddychać. Szczególnie w pobliżu rzeki, skażonej, bulgoczącej, spowitej oparami trującej mgły, w której tonie drugi brzeg mostu. Mostu prowadzącego w nieznane.

Życie w najdalej wysuniętym punkcie kolei prowadzącym na Syberię toczy się zwykłym trybem. Ludzie radują się i smucą, zakochują się i chorują, mają własne ambicje i plany. Poznajemy funkcjonowanie placówki i jej mieszkańców oraz trudną relację z Moskwą, od której są uzależnieni. Siedemnastoletniego Jegora prócz gitary i dziewczyny, do której wzdycha, przyciąga ta niepokojąca niewiadoma skrywająca się we mgle po drugiej stronie mostu.

Wszystko się zmienia, gdy pewnego dnia przybywa stamtąd żywy człowiek. Duchowny. Czego dotychczas doświadczył? Dlaczego przyszedł sam? Czy okaże się ukojeniem dla spragnionej celu i pocieszenia społeczności? Czy może ściągnie na nią zagładę?

Akcja powieści początkowo dość niespieszna, w pewnym momencie nabiera tempa, a wyczuwalne napięcie i oczekiwanie na to co nieuchronne, zostają wyparte wydarzeniami mrożącymi krew w żyłach. Jeszcze bardziej szokująca jest ich genez...