Sztuka morderstwa

Jack Pendragon wraz ze swoimi partnerami próbuje rozwikłać zagadki tajemniczych, przerażających zbrodni wzorowanych na dziełach malarzy-surrealistów. Jednocześnie obserwujemy też jeszcze jedną historię, która dotyczy, jak można się domyślić, Kuby Rozpruwacza, co do którego mam wielką słabość. Pomysł sam w sobie jest bardzo ciekawy, jednak mam pewne problemy z wykonaniem:

- nie twierdzę, że to błąd, ale bardzo dawno (o ile kiedykolwiek) nie spotkałam się z takimi zdaniami przy perspektywie mordercy jak "zabójca cytował...", "powiedział zabójca...". Niby to tylko chwilowe, ale mam wrażenie, że brzmi to dziwnie.

- nie czytałam pierwszej części, więc nie wiem jak zostali tam przedstawieni partnerzy Jacka, ale tutaj wypadają dość słabo. Nie są zbyt wyraziści, stanowią właściwie jedną bezkształtną, szarą masę (jak praktycznie każda inna postać tutaj). Jedynie Turner ma jakiś tam charakter.

- przy prowadzeniu historii nie podobały mi się te sprzyjające zbiegi okoliczności. Trzeba było się o czymś dowiedzieć? Jack AKURAT ma znajomego, który za odpowiednią zapłatą wszystkiego o wszystkich się dowie, bo był tak jakby człowiekiem "światowym" i też ma znajomości. Trzeba było zdobyć jakieś nazwisko, ale jest blokada prawna, żeby je odkryć? TAK SIĘ SKŁADA, że ktoś też ma swojego znajomego, który pracuje w danym lub powiązanym miejscu i problem rozwiązany.

- dialogi czasem wydawały mi się nienaturalne, sztywne. Tak, jakbyście stali przed kimś, zapadłaby n...

Dobry miejski kryminał. Makabryczne zbrodnie wzorowane na sztuce surrealistów robią wrażenie. A wszystko to inspirowane Kubą Rozpruwaczem. Szybko się czyta.