Światu nie mamy czego zazdrościć

"Żeby przeżyć lata 90- te w Korei, trzeba było tłumić w sobie odruch dzielenia się jedzeniem. Żeby nie zwariować, trzeba było nauczyć się obojętności".

W wyniku złej polityki rządu, wstrzymaniem wsparcia ze strony Rosji oraz powodzią w 1995 roku, ludność Korei Północnej nawiedziła straszliwa klęska głodu, która pochłonęła około 2,5 mln ofiar, z czego ok. 1 mln w trakcie tzw. Trudnego Marszu. Ludzie żywili się trawą i korą z drzew, a na ulicach zalegały stosy trupów. Ówczesne władze zwróciły się o pomoc humanitarną do ONZ, która odpowiedziała wsparciem o wartości dwóch miliardów dolarów, jednak rządy ówcześnie rządzących Kimów rozkradali nadchodzące wsparcie na własny użytek, lub sprzadawali z zyskiem na czarnym rynku, w wyniku czego żywność przestała trafiać do najbardziej potrzebujących. Ci najbardziej odważni, zmotywowani rozpaczliwą chęcią przetrwania posuwali się do kradzieży ziarna i kukurydzy z pól, i jeśli zostali na tym przyłapami, zarabiali kulkę w głowę "ponieważ wszystkiemu zawinił sposób myślenia; ci przestępcy myśleli jak kapitaliści”....

Bardzo dobrze poprowadzony reportaż o okrutnej rzeczywistości pod banderą północno-koreańskiego reżimu, którą możemy poznać dzięki szóstce uciekinierów. Trudno i ciężko się czyta niektóre fragmenty...dla mnie ostatecznością okazał się Trudny Marsz i umierające z głodu dzieci. Zrozumiałam też, dlaczego tamtejsza ludność nie potrafi się zbuntować i...

Barbara Demick, amerykańska dziennikarka na podstawie siedmioletnich rozmów z uciekinierami z Korei Północnej napisała książkę "Światu nie mamy czego zazdrościć. Zwyczajne losy mieszkańców Korei Północnej".

Autorka stworzyła ciekawą konstrukcję książki. W losy kilku osób, którym udało się uciec do Korei Południowej wplotła historię kraju. Muszę przyznać, że lektura tej książki nie jest łatwa. Człowiek zachodzi w głowę, jak jest to możliwe, żeby 23 miliony ludzi było w ten sposób podporządkowanych jednemu człowiekowi. Kraj przypomina jeden wielki obóz koncentracyjny.
Opisy ludzi umierających z głodu i zbieranie ciał na wózki przypominał mi filmy dokumentalne, które pokazywały sceny z warszawskiego getta, jak zabierano trupy z ulicy na takie właśnie wózki. Książka z gatunku literatury faktu.

„Światu nie mamy czego zazdrościć” to jeden z lepszych reportaży, jakie kiedykolwiek czytałam. Niezwykle wyważony, unikający wielkich słów, a jednocześnie dosadny i mocny. Autorka pod pretekstem historii sześciu bohaterów, z którymi rozmawia, opisuje historię Korei Północnej. Okazuje się bowiem, że najlepiej historię tego kraju i to, co się w nim dzieje, można poznać nie jadąc do Pjongjangu, ale rozmawiając z ludźmi, którym udało się uciec z Korei. Stolica tego kraju jest swego rodzaju teatrzykiem, który pokazuje się turystom i dziennikarzom zagranicznym - eleganccy mężczyźni, piękne, umalowane kobiety, kolorowe witryny sklepowe to coś, co widzą w Korei przyjezdni. Jednak to, co widzą mieszkańcy tego kraju to przede wszystkim chroniczne niedożywienie, śmierć na ulicach i dzieci błąkające się się na dworcach kolejowych i szukające jakichkolwiek okruchów jedzenia.

Autorka trafnie opisuje reżim Kim Ir Sena i Kim Dzongila, w niezwykle ciekawy sposób ilustrując to, jakimi metodami posługiwali się przywódcy Korei Północnej, by siać swoją absurdalną propagandę.

Wiele historii przedstawionych w tej książce jest szalenie poruszających i trudno czytać ten reportaż bez refleksji na temat tego, jak władza w łatwy i zadziwiająco skuteczny sposób może kontrolować swoich obywateli, wmawiając im jednocześnie, że to najlepsze życie, jakie mogą dostać i że - jak nosi nie tylko tytuł tej pozycji, ale także propagandowe plakaty na ulicach Korei - „światu nie mają czego z...

To była moja pierwsza książka o Korei Północnej, wróciłam do niej po kilku latach, choć bardzo rzadko czytam książkę dwukrotnie.
To jest pozycja, która spośród wszystkich przeczytanych reportaży najbardziej zapadła mi w serce i pamięć i ze względu na temat, i formę podania. Otwierałam ze zdziwienia oczy czytając o łagrach gorszych inż obozy koncentracyjne, o KLĘSCE GŁODU, w wyniku której zginęło pod koniec XX wieku ponad 2 000 000 ( słownie: dwa miliony! ) obywateli, o inwigilacji, zniewoleniu, kulcie jednostki tak rozdmuchanym, jak w żadnym innym kraju na świecie. Niewiarygodnie ciężko żyło się w tym kraju. Po przeczytaniu książki dopadły mnie wyrzuty sumienia i bardziej zaczęłam przejmować się tym, by żywność z mojej lodówki się bezsensownie nie marnowała. Oni tam jedzą z głodu trawę i korę drzew, a u mnie wybrzydza się, że szyneczka się znudziła! Wiem, Koreańczykom tym nie pomogłam, ale poprawiłam sobie trochę samopoczucie.
Autorce nie dane było wszystkich rewelacji na temat tajemniczego, zamkniętego kraju sprawdzić naocznie, dziennikarze nie mieli bowiem wstępu do Korei Północnej, a jeśli już, to nie mogli się sami po kraju poruszać. Wpadła więc na pomysł i przeprowadziła wywiady z uciekinierami z Północy, którzy osiedlili się w Seulu. Powstał wstrząsający obraz kraju, w którego istnienie trudno uwierzyć.
Jeśli ktoś nie jest miłośnikiem reportaży i chciałby przeczytać tyko jeden jedyny, bardzo zachęcam - niech wybierze „Światu nie mamy czego zazdrościć"....

W Korei Północnej dzieci od najmłodszych lat uczą się pieśni pochwalnej, w której - między innymi - padają słowa: "Światu nie mamy czego zazdrościć". Myślę, że zarówno każdy, komu udało się uciec z Korei Północnej, jak i każdy z nas z łatwością widzi jak wiele w owym haśle jest propagandy.
Dobrze, że właśnie tak brzmi tytuł reportażu Barbary Demick, bo dzięki temu podczas lektury cała opowieść tym mocniej uderza w czytelnika.

O czym jest ów reportaż? Głód, przeraźliwa nędza, czyhająca na każdym kroku wszechobecna śmierć, a wszystko to, w zderzeniu z propagandowymi hasłami, pieśniami patriotycznymi, indoktrynacją, inwigilacją przy jednoczesnym uwielbieniu dla Kim Ir Sena (a później jego następcy - syna Kim Dzongila). Tak najkrócej można ująć o czym opowiada autorka. Wszystko to w opowieściach ludzi, którym udało się przeżyć, bo uciekli z tego piekła. Mi Ran, Jun-Sang, Kim Hyuck, Oak-hee, Pani Song... - snują oni swoje historie, a my za sprawą Demick możemy przeczytać i na własne oczy zobaczyć jak wygląda życie niemalże wyjęte z "Roku 1984" Orwella. Ktoś po przeczytaniu mógłby rzec: "śmiech na sali, co tam się dzieje i to w XX-XXI wieku!" Tylko, że tu nie ma się z czego śmiać - tu wręcz jest nad czym zapłakać. I nawet jeśli śmiesznymi (niekiedy ocierającymi się o absurd) wydają się być niektóre - dla nas "ludzi Zachodu" - opowieści, tak świadomość, że to się dzieje naprawdę wywołuje szok, niedowierzanie i towarzyszące im uczucie bezradności.
...