Strasznie głośno, niesamowicie blisko

Kupiłam tę książkę przypadkiem, uwiedziona promocją i wysokimi ocenami na LC.

Jak się okazało, opowiada ona o chłopcu, którego ojciec zginął w zamachu na World Trade Center. Od razu poczułam się tak, jakby autor zastosował wobec mnie podwójny szantaż emocjonalny. Raz, że potworna tragedia. Dwa, że opowiada o niej dziecko. W dodatku dziecko nie byle jakie. Supermądrala, uroczo szczery w wyrażaniu opinii. Gada tylko z dorosłymi. Właściwie nie ma przyjaciół wśród rówieśników. Czyta Hawkinga. I wie, co to mineta. Wydrukował sobie nawet ilustrujące to zdjęcie. 9 lat. Zuch!

Jest jeszcze dwoje narratorów ze starszego pokolenia, potwornie poharatanych przez wojnę. Widocznie pan Foer stwierdził, że musi jeszcze mocniej złapać czytelnika za gardło. Półsierota z Aspergerem i ofiary WTC to jeszcze za mało. Trzeba było dołożyć naloty dywanowe na Drezno. A także Hiroszimę. Dotarłam do końca żeby sprawdzić, czy machnął coś o Oświęcimiu (nie, ale wspomniał o innym obozie).

Autor cierpi na niepowściągliwe pisarskie wymioty. Żadnego umiaru, żadnego poczucia ciężaru słowa. Papierowe postaci, tragedie, namiętności. Do tego graficzne efekciarstwo: zdjęcia, podwójne spacje, puste kartki, jedno zdanie na całą stronę (na kilku jest np. pytanie o godzinę). I ja to nabyłam. W wersji papierowej. Przepraszam, kochane drzewa.

Rozumiem, że ta książka może się podobać, bo – w mojej subiektywnej opinii – po to właśnie została napisana. Żeby się za wszelką cenę podobać....

Ciekawie wydana. Te różne obrazy powodowały ,że się miło czytało. Jednak ogólnie książka troszkę się dłuży i widać jakby autor chciał na siłę wydłużyć ją. Wątki jakby się powtarzają. Jednak fabuła ciekawa.

Moja recenzja na stronie: http://www.ksiazkowyswiat.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=272:jonathan-safran-foer-strasznie-glosno-niesamowicie-blisko&catid=20&Itemid=113

Bałam się, że ta książka będzie o dobrych Amerykanach, którym źli ludzie wyrządzili krzywdę. Na szczęście było inaczej. Osobista tragedia Oskara i druga tragedia jego dziadków - z obiema bohaterowie starają się zmierzyć na swój sposób, śmiem twierdzić, że Oskar robi to o wiele bardziej dojrzale.
Na pewno wrócę do tej książki - czytałam ją na wyścigi, niedobrze - bo jest godna powrotu, uwagi, zapada w pamięć.
Jak wam się podoba wynalazek z karetkami pogotowia? :-)