Opinia na temat książki Stara Słaboniowa i spiekładuchy

Tym razem i ja dołączę do tych, którzy są "na tak" w sprawie tej książki, bo i mnie ta historia wprost urzekła. Musi urok, jaki rzuciła na mnie Słaboniowa z kart tej opowieści 😉. Autorka spisała się doskonale po całej linii. Świetnie operuje językiem i doskonale ukazuje różnice pokoleniowe, które co i raz się uwidaczniają, czasami bardzo wyraziście. W pewnym momencie Anecia mówi coś takiego "Dla was Matko Chrzestna to zmora siada na piersi śpiącego, a dla mnie jest to bezdech senny".

Tak... ludzi postępowych w Capówce nie brakuje, ale jak co, czyli jak trwoga to i tak do... Słaboniowej 😉. Okładka tej książki wydała mi się mało zachęcająca, na szczęście nie oceniłam książki po okładce, bo ominęłaby mnie ciekawa czytelnicza uczta. Oczywiście nie jest to lektura, z tych miałkich lukrowano cukierkowych, bo przecież spiekładuchy potrafią wyprawiać różne paskudne brewerie, które autorka tutaj opisuje dokładnie i bardzo plastycznie, ale to tylko dodaje autentyczności książce. No i w końcu nie są to wyselekcjonowane bajeczki dla grzecznych dzieci.

W każdym razie ja jestem mega zadowolona z tej lektury i z chęcią przeczytałabym o dalszych losach Aneci jej córki i innych mieszkańców Capówki, no i oczywiście samej Teofili Słaboniowej, dyć ona też jeszcze nie powiedziała ostatniego słowa...

P.S Przy okazji nauczyłam się następnego słowa, które jak zauważyłam autorce, też się bardzo podoba, a słowo to brzmi "rozgłośnie" 😉.