Sen o drzewie

Po lekturze “Snu o drzewie” Mai Lunde jedno jest pewne - muszę sięgnąć po trzy poprzednie tytuły tej autorki! Wspomniany “Sen” jest bowiem zwieńczeniem kwartetu, a sądząc po części finałowej - jest to niezwykły cykl opisujący losy ludzi na tle druzgocących przemian społecznych i środowiskowych.

Lunde potrafi pięknie opowiadać, jednak stworzony przez nią świat jest lądem dogorywającym, to brutalny pejzaż wyjałowionej ziemi, gdzie nic nie rośnie, nie kwitnie, nie pachnie. Miejsce, w które przenosi nas jej powieść to krajobraz dotknięty katastrofą.

Tommy, wraz z babką, ojcem i dwoma młodszymi braćmi dorasta między górami Spitzbergen. Żywot tu jest wymagający, ale niewielka społeczność podejmuje trud odcięcia się od cywilizacji, by przez swoją izolację kontynuować związek z wyniszczoną coraz mocniej naturą. Jednak niespodziewanie nadchodzi epidemia, która całkowicie odwraca życie tej rodziny.

Paralelnie poznajemy historię genialnego biologa i genetyka, który- aby zapobiec klęskom głodu- stworzył pierwszy na świecie bank bulw, orzechów, ziaren i korzeni. Nikołaj Wawiłow staje się dla młodego chłopaka, jakim jest Tommy, bohaterem i idolem.

Kiedy Tao odbiera sygnał mayday rodzi się w niej nadzieja: na wyspie za kołem podbiegunowym czeka na pomoc trójka dzieci i dwoje nastolatków, mają oni dostęp do globalnego banku nasion. Tylko czy ta szansa na odbudowę dawnej bioróżnorodnoś...

Sen o drzewie to kolejna historia z tych ku przestrodze, jeśli w porę ludzkość się nie opamięta może podzielić los bohaterów. Cenię prozę Lunde za poetycki język, nie sposób oderwać się od zachwycających opisów svalbardzkich krajobrazów. Surowość skandynawska im nie zaszkodziła.
Jednak ostatnią częścią tego literackiego kwartetu nie umiałam się zachwycać, brakuje rozmachu doskonale znanej z Historii pszczół, czy Ostatni. Autorka przyzwyczaiła czytelników do trzech linii czasowych, które I tu są obecne, jednak narracja bywa dość chaotyczna. Po macoszemu potraktowano wątek rosyjskiego biologa Wawiłowa, a szkoda, bo wydawał mi się ciekawy. Powieść bardziej przypomina mi rodzinny dramat, zbyt mało poświęcono skutkom katastrofy. Nie uderzyła we mnie tak mocno jak Ostatni.
Moje zainteresowanie fabułą mogłabym przedstawić na wykresie sinusoidy - spadało i rosło nieoczekiwanie, bo powieść miała swoje i słabsze i lepsze momenty. Podsumowując moim ulubionym tomem pozostaje Ostatni.