Opinia na temat książki Saturnin

Po zachwytach nad "Dygotem", "Śladami" i "Święcie ognia" nie mogłam nie sięgnąć po kolejną książkę Jakuba Małeckiego. Tym razem był to "Saturnin". Moje skojarzenie było jednoznaczne: to pewnie opowieść, osadzona w jakimś odległym, nieziemskim świecie, który znajduje się daleko w galaktykach.
Nie było nic o galaktykach, ale było o więziach rodzinnych, poczuciu straty i zatapianiu się w szarości. Jakby ta szarość była ucieczką od złych wspomnień i jakby była schronieniem przed sobą samym i przed całym światem.

Bez wątpienia książka Jakuba Małeckiego napisana jest pięknym, literackim językiem. Bez wątpienia jego styl literacki łączy elementy życia codziennego z elementami magicznymi, (tajemnicza kraina). Bez wątpienia to proza pełna poetyckich zwrotów i sugestywnych symboli. Mimo tego, czegoś mi w tej powieści zabrakło. Jakby te 4 narracje (Saturnin, dziadek, Irka, Hania) kłóciły się ze sobą. Zbyt wiele niejasności, gmatwaniny myśli i szarości, szczególnie w narracji, opowiadanej przez dziadka. W pewnym momencie lektura stała się nużąca.

"Saturnin" Jakuba Małeckiego nie zachwyciła mnie tak, jak poprzednie powieści, które czytałam. Co nie oznacza, że nie sięgnę po inne książki Autora. Nadal uważam, że na kartach jego powieści znajdę, zwykłe, codzienne życie ubrane w piękne, poruszające słowa.