Requiem dla lalek

Czytałem ostatnio zbyt dużo słabych powieści fantasy i gatunek ten obrzydł mi chwilowo do tego stopnia, że zdecydowałem się wrócić do zaległych książek SF. Debiutancki zbiór opowiadań C. Zbierzchowskiego wydawał się nieźle nadawać na lekarstwo zwalczające moje mdłości od fantasy z tego choćby powodu, że autor deklaruje ciepłe uczucia dla prozy Dukaja, Dicka oraz obrazów Beksińskiego (niestety również dla filmów Lyncha, ale w końcu nikt nie jest ideałem). Moje nadzieje na SF okazały się jednak złudne, ale książka i tak mnie zaciekawiła. Zbierzchowski napisał swoje opowiadania opierając się na w miarę oryginalnych pomysłach i dbając o szczegóły. Chropawy i zimny styl autora momentami drażnił, za to same tematy opowiadań były w większości na tyle wciągające, że styl stawał się sprawą trzeciorzędną. Rzadko kiedy zbiory opowiadań podobają mi się w całości (to zwykła statystyka - skoro mamy wiele opowiadań w jednym tomie to prawdopodobieństwo znalezienia wśród nich gniota lub czegoś nie w moim guście jest bardzo wysokie) i ten nie stanowi wyjątku. Tutaj też trafiłem na teksty słabe i/lub wtórne, ale ogólnie rzecz biorąc ten debiut udał się Zbierzchowskiemu całkiem nieźle (zwłaszcza biorąc pod uwagę to, że jest składanką tekstów pochodzących z różnych źródeł). Rozczarowaniem było głównie to, że zamiast planowanego SF dostałem nieco za dużą dawkę horrorów, ponurej filozofii, religii, mistycyzmu i mało radosnych rozważań o życiu. Owszem, autor uformował je w strawną czytelniczo postać...