Pusty tron

Każdy kolejny tom „Wojen wikingów” utwierdza mnie w przekonaniu, że to najlepszy cykl jaki w życiu czytałem. Wszystkie trzymają równy, wysoki poziom. Tym razem na pierwszy plan wysuwa się walka polityczna o tytułowy pusty tron Mercji. Więcej jest tu wszelkiej maści spisków, układów, knowań, niż monumentalnych bitew, które dominowały w poprzednich częściach. Mimo to jest nie mniej ciekawie, a w walkę zaangażowanych jest wiele osób, w tym oczywiście nasz główny bohater Uhtred z Bebbanburga. Coraz więcej miejsca autor zaczyna poświęcać dzieciom Uhtreda, które powoli wysuwają się na pierwszy plan i odgrywają coraz większą rolę w całej historii.

Niezmiennie polecam cały cykl. Naprawdę świetnie się go czyta i ani przez moment nie nudzi.

 Zdecydowanie jedna z moich ulubionych historycznych serii. Ma wszystko, czego w książkach szukam - bohaterów, wobec których nie sposób pozostać obojętnym, wartką akcję, świetnie opisane sceny walk i cięty humor.
 
 Początek mnie zaskoczył. Koniec poprzedniego tomu zostawił Uhtreda na łożu śmierci, a tu zaczynamy od przygotowań do zasadzki. Tylko styl opowiadania wydał mi się jakiś... niepasujący. Nic dziwnego. Autor na krótką chwilę zaserwował Czytelnikom zmianę narratora. W wydarzenia wprowadza Nas syn Uhtred, nie ojciec. Później wszystko już wraca do normy.
 
 Podobało mi się, że Autor przypomniał sobie o Stiorrze, którą w poprzednich częściach odsunął w cień. Tutaj dziewczyna odgrywa jedną z pierwszoplanowych ról i robi całkiem sporo zamieszania. Podobnie zresztą jak młody Uhtred, nieodrodny syn swego ojca. No i młody Aethelstan.
 
 Minusy to zbyt podobne do siebie imiona bohaterów (które trochę utrudniają rozeznanie się w treści) oraz zupełnie niepotrzebne spolszczanie pisowni, czego nie było w poprzednim tomie (szczególnie boli mnie "Kutbert").
 
 Nie będę się rozpisywała. Zdecydowanie polecam :) 

 Bardzo słaby tom świetnego cyklu
 
Wielu narzeka na wtórność kolejnych tomów. Prawda to. Gorzej, że tutaj mamy kumulację dziwactw.
 
Motywacja głównego bohatera idzie w mur tarcz i zostaje zarąbana. W tej części cyklu powody zachowania Uthreda są tak mętne i niespójne z wcześniejszymi tomami, że zgrzyta aż w Walhalli. Wcześniej bohater radzi Edwardowi pozbycie się „bękartów” – czytaj zabicie (tom VI), tak w tym tomie chroni je ze wszystkich sił. Uprzednio Uthred z podziwem i uznaniem wypowiada się o próbach zjednoczenia Anglii przez króla Wessexu, a teraz kompletnie to niweczy. No bo przysięgał Aethelflaed. Co przysięgał? Wierność. Ale co z tego… No właśnie. Nijak ma się do ustanowienia jej władcą Mercji. Autor dwoi się i troi, by to wyjaśnić, ale kompletnie nieprzekonująco. Wychodzi na to, że bohater nie dość, że się zestarzał, to jeszcze zdurniał do szczętu.
 
Pomysł z poszukiwaniem miecza, który zranił Uthreda, a ma być remedium na dotkliwą ranę jest idiotyczny. Wyleczenie również. Tylko co się dziwić, skoro autor sam przyznaje, że wpadł na ten pomysł po spożyciu whisky.
 
Choć wyprawa do Walii zostaje uskuteczniona tak od czapy, to jednak jej przebieg był najciekawszym momentem powieści. Jest klimat.
 
Uthred wierzy, że lew ma sześć łap, rozdwojony ogon, trzy rogi z ciekłego żelaza i zęby jak saksy (tom VII), ale bez żadnego zająknienia wspomina o kości słoniowej, jako okładzinie rękojeści miecza.
 
Poza tym chwilami a...