Punkt uderzenia

Marko Kloos od pierwszego tomu tej serii nie wychodził w zasadzie poza schematy typowe dla każdego opisywanego w powieściach SF konfliktu z obcymi. Biedni Ziemianie dostawali początkowo tęgiego łupnia a gdy już w wszystko wydawało się stracone, dokonywali przełomowego odkrycia i zmieniali się rolami z obcymi. Cechą wyróżniającą serii "Frontlines" jest za to niezwykle powolne tempo w jakim odbywa się ten proces. Zwłaszcza w tym tomie. Akcja "Punktu uderzenia" wystarczyłaby na nowelkę a postępująca degeneracja całej serii wyraża się tu przede wszystkim w tym, że w powieści przez 18 rozdziałów nie dzieje się nic, co miałoby jakiekolwiek znaczenie. Całość akcji skupia się w ostatnich kilku rozdziałach i... właściwie też jest bez większego znaczenia dla całego konfliktu. W ten sposób autor może dopisać jeszcze ze 30 tomów ciągnąc całą tę historię równie boleśnie jak (pardon my French) z du... sierp.

Fabuła skonstruowana jest ze znanych z poprzednich tomów elementów i właściwie pozostał w niej tylko jeden główny bohater, kapitan Grayson. Jego towarzysze broni i żona pełnią role niezbyt udanie symulujących żywe istoty manekinów, ginących w odpowiednich momentach i mających tyle własnej osobowości co belka nieheblowana. Brak humoru, brak emocji, brak niespodzianek. Jak na literaturę rozrywkową to naprawdę zadziwiające zjawisko. Autor woli opisywać mechy i kształty nowych pancerników niż choć przez moment zatroszczyć się o to, by fabuła budziła u czytelnika jakiekolwiek emoc...