Natarcie

Tom trzeci cyklu M. Kloosa przypomniał mi o upierdliwej reklamie sprzed lat, zawierającej płaczliwy tekst "Cały czas narasta i narasta." W oryginale ten slogan odnosił się do bólu zęba (chyba), ale nieźle też pasuje do opisu trzeciego tomu cyklu "Frontlines". Konflikt cały czas narasta i narasta a obcy wykopali już biednych ludzi nawet z Marsa, ale z nieznanych przyczyn czekają z uderzeniem na Ziemię, która, biorąc pod uwagę dotychczas przebyte przez najeźdźców odległości, leży dokładnie w tym samym miejscu co Mars i można do niej podlecieć w kilka dni. Moje podejrzenia, że kosmici czekają z atakiem, bo umówili się z autorem, że główny bohater musi przy tym być, oczywiście nie mają żadnego racjonalnego uzasadnienia.
W poprzednim tomie dzielnym ludzkim żołnierzom udało się wreszcie zniszczyć okręt obcych (poszli na czołówkę i okazało się, że kosmici też są marnymi kierowcami) i zaczynając trzeci tom oczekiwałem dalszych sukcesów. Niestety zamiast tego autor funduje czytelnikom polityczne przepychanki i walki wewnętrzne, w których wredne elity ziemskie porzucają biedny lud i zajmują się ratowaniem własnych tyłeczków. Dopiero na końcu książki coś się dzieje, ale kolejny opis walenia rakietami w pięciopiętrowych kosmitów wydał mi się zwyczajnie nudny. W tle fabuły przewija się jeszcze "romantyczny" wątek miłosny, pojawiający się gdy główny bohater nie ma nic lepszego do roboty, oraz - jakżeż typowe dla żołnierzy - wzniosłe cytaty z amerykańskich dziewiętnastowiecznych poetów...