Proszę państwa do gazu

"Nie ma piękna, jeśli w nim leży krzywda człowieka. Nie ma prawdy, która tę krzywdę pomija. Nie ma dobra, które na nią pozwala".

Tadeusz Borowski (1922-1951) - prozaik, poeta, publicysta. Urodzony w Żytomierzu w Ukrainie, zmarł śmiercią samobójczą w Warszawie.
Studiował polonistykę. W 1943roku został aresztowany, trafił do obozu koncentracyjnego w Auschwitz, następnie do Dachau.
Po kilku latach od opuszczenia obozu stwierdził "cała nasza wina leży w tym, że przeżyliśmy. Jako martwi bylibyśmy bohaterami". Być może to było przyczyną zakończenia życia, nieradzenie sobie z przeszłością.
Książka to zebrana twórczość Tadeusza Borowskiego w jednym miejscu.
Przede wszystkim książka zawiera wspaniały wstęp napisany przez Macieja Libicha. Świetna lekcja historii.
Książka jest pięknie wydana, w twardej, satynowej okładce.
Podzielona jest na trzy części,każda zawiera opowiadania napisane przez autora.
Pierwsza część zawiera opowiadania, które są moim zdaniem najbardziej rozpoznawalne w twórczości autora. Jest to "Pożegnanie z Marią", "Proszę państwa do gazu" czy "Śmierć powstańca".
Jest to naprawdę kawał dobrej literatury poruszającej tematykę obozową, nieludzkiego traktowanie, poniżania, bicia, katowania słabszych, niczemu winnych ludzi. Niektóre opowiadania są tak mocne i brutalne, że ciężko jest je spokojnie czytać.
Uważam, że jest tu potrzebna pewna dojrzałość czytelnika. Dla mnie były momenty, w których ciężko było się odnaleźć, zroz...

Książka „Proszę państwa do gazu” - Tadeusz Borowski to bardzo smutna opowieść o życiu ludzi podczas II wojny światowej. Czytałam ją z wielkim nie dowierzaniem .mimo, że wiedziałam z opowiadań starszego pokolenia jak wyglądało życie ludzi w tamtym okresie. Jednak sceny i opisy zborni których dopuszczali się zaborcy były dla mnie tak przerażające że musiałam ją czytać na ,, raty'' .
Cieszę się że jednak ją przeczytałam, a oparta na niej matura została zdana .
Warto po nią sięgnąć i pamiętać o tych trudnych czasach pełnych cierpienia ale także ogromnej wiary nadziei , mości .
Obyśmy nie zapomnieli o tym jak wiele poświęcili dla nas nasi przodkowie byśmy my mogli żyć dziś bezpieczni i szczęśliwi.