Prawdziwa historia

Przed chwilą odłożyłam przeczytaną książkę, ale nadal odczuwam niewyjaśniony lęk - tak bardzo poruszyła mnie ta historia.

Z jednej strony wiele świadczy o tym, że powieść jest po trosze autobiograficzna (tytuł; już wcześniej Autorka napisała książkę z wątkami ze swojego życia; główna bohaterka jest pisarką, ma na imię Delphine). Z drugiej zaś - obraz jest tak sugestywny i niepokojący, zbyt ekshibicjonistyczny, aż trudno uwierzyć, żeby Autorka chciała się nim podzielić z całym światem.

Ale wróćmy do początku - Delphine jest poczytną pisarką, która stanęła u progu kryzysu twórczego, więcej - kryzysu egzystencjalnego. Odczuwa lęk przed ludźmi, przed pisaniem, dostaje poruszające anonimy.

Wtedy w jej życiu pojawia się L. Jest w tym samym wieku, też jest pisarką (ghostwriterką), doskonale zna twórczość i fakty z życia Delphine. Jej obecność zdaje się być wybawieniem dla głównej bohaterki - pomaga jej odpisywać na emaile, zjawia się w kryzysowych sytuacjach. Czy jednak na pewno?

Najbardziej uderzył mnie fragment, w którym L. mówi, że jej znakiem rozpoznawczym w książkach, które pisze dla Celebrytów jest słowo KONIEC* - ta wypowiedź stanowi klucz do powieści.

Uwielbiam taki typ książek - narracja w pierwszej osobie, przegadana, niby się dużo nie dzieje, a jednak ładunek emocjonalny jest potężny. Zdaję sobie jednak sprawę, że nie każdemu taki typ może przypaść do gustu.