Klasyczna już dziś pozycja filozoficzna, poświęcona relacji między sztukami plastycznymi a dyskursem, którym próbuje się je ujmować. Derrida dokonuje badawczego przeglądu filozoficznych dyskursów na temat malarstwa Platona, Kanta, Hegla i Heideggera, wykazując zarazem ich nieadekwatność, mimo pozornych oczywistości, na których się opierają.