Pozycja trupa

Od kiedy zaczęłam swoją przygodę z Alkiem Rogozińskim, bardzo polubiłam komedie kryminalne. Dlatego też sięgnęłam i po ten tytuł. Miało być zabawnie, zaskakująco i niekiedy tajemniczo… A wyszło mocno średnio. Sceny, na których faktycznie się zaśmiałam mogłabym policzyć na palcach jednej ręki. Zaskakujące zwroty akcji? A jakże, może z jeden czy dwa się znalazły, ale na tym koniec. Pomimo tych minusów książkę oceniłam dość wysoko, bowiem czytało się ją szybko, lektura nie męczyła, a co najważniejsze, autorce naprawdę dobrze udało się oddać klimat warsztatów z jogi, czasem miałam wrażenie, że sama osobiście biorę w nich udział. Spodziewam się, że dość szybko zapomnę o tej pozycji, ale nie zmienia to faktu, iż idealnie nadaje się ona na jeden czy dwa jesienne wieczory, do oderwania od szarej codzienności.

Kiedyś pochłaniałam thrillery, teraz sięgam po nie coraz rzadziej. Uwielbiałam napięcie, które wywoływały i fabułę, od której nie sposób się oderwać. Co przyniosła mi “Pozycja trupa”? To taki eksperyment, w którym komedia miesza się z kryminalnymi wątkami. I choć momentami było zabawnie, najczęściej łapałam się za głowę i myślałam sobie nieeee, to nie dla mnie.

Przyznaję, że zainteresowała mnie zagadka i zastanawiałam się, o co chodzi w tych coraz dziwniejszych zbiegach okoliczności. Podobał mi się również wątek jogi, który pokazywał specyfikę życia osób wybierających bliskość natury oraz praktyki. Jednocześnie drażniła mnie naiwność bohaterów, wyssane z palca historie czy nierealne zbiegi wydarzeń. Muszę jednak przyznać, że autorka mnie nie zanudziła.

Chciałabym ocenić tę książkę lepiej. Jest potencjał na fajną historię, dwie przyjaciółki, ich partnerzy, z których jeden jest dziennikarzem śledczym a drugi byłym narkomanem i hazardzistą, niecodzienne miejsce zbrodni, bo warsztaty jogi, więc co mogło pójść nie tak? Okazuje się, że wszystko. Nie ma w tej książce napięcia a zachowanie i reakcje bohaterów są tak zupełnie bezsensowne, że czyta się o nich bez zaangażowania. Ani zagadka kryminalna nie wciąga, ani humor nie rozbawia. Główna bohaterka, kreowana na silną, niezależną kobietę co chwila wymaga opieki, troski, żeby się ktoś remontem zajął, do domu odwiózł... no ludzie. Szkoda, bo widać, że autorka miała pomysł i chęci, tylko coś po drodze nie wyszło.