Podwójne życie Nawojki

Gdyby Henryk Sienkiewicz był kobietą, to pisałby tak jak Aleksandra Katarzyna Maludy napisała jedna z moich znajomych w swojej opinii - a ja jej słowom przyklaskuję, bo mnie to samo przyszło na myśl czytając Podwójne życie Nawojki.
W zalewie współczesnej literatury, bardzo często pseudo-literatury, znaleźć taką perełkę to prawdziwa rzadkość i wielka uczta dla czytelnika, potrzebującego od czasu do czasu czegoś innego, czegoś dobrego, czegoś wartościowego, czegoś mądrego. Proszę nie zrozumieć mnie źle, czytam i lubię współczesną twórczość ale gdy natykam się na coś takiego jak książki Kasi, czuję radość i rozkoszuję się słowem pisanym.
Dziękuję Ci Kasiu za tę książkę i za to, że przybliżyłaś mi historię mojego rodzinnego miasta Elbląga. Generalnie z historią u mnie na bakier, nie lubię i ze wstydem przyznaję, trochę mnie nudzi, ale w takiej postaci przyjmuję z radością i zainteresowaniem.
Kaśka, pisz dalej, ja kupię wszystko, co wyjdzie spod Twojego pióra.

Cudna opowieść, barwna, pełna życia, pełna emocji. Nawojka zdobyła moje serce pasją życia, chęcią poznawania świata, wrodzoną mądrością. Krew mi się burzyła na te wszystkie prawa kościelne, które przez wieki za główne zadanie stawiały sobie poniżenie kobiet, sprowadzenie ich do roli bezrozumnych maszyn przeznaczonych do zaspokajania męskich żądz i rodzenia dzieci, no i jeszcze do wykonywania prac domowych.
Sama powieść genialna, doskonale przybliża nam realia obyczajowe i społeczne przełomu XIV-XV w., przybliża nam zagadnienia polityczne środkowej Europy, Akademię Krakowską i życie żaków. A język książki - boski, dopracowany, każde słowo na odpowiednim miejscu. Poezja napisana prozą:)

Skończył człowiek wyższe studia bez żadnych refleksji, zastanowienia nad faktem, że dawno temu kobietom przeznaczone było tylko dzieci rodzić i męża słuchać. Gdzie tam nauki jakie pobierać, do szorowania podłóg i rozkładania nóg alfabet niepotrzebny. A jak jakaś dziewucha wykazywała zdrożny popęd do nauki - bić, zabić, na stosie spalić wariatkę.

Kiedyś jednak musiała urodzić się dziewczyna, która postanowiła wbrew wszystkiemu spróbować swoich sił w nauce. Według legendy pierwszą polską studentką była Nawojka, której historię miałam przyjemność właśnie poznać.

Nie znałam tej legendy, więc przez całą książkę byłam zaskakiwana. Nie do końca wiedzieć czemu, ale spodziewałam się czegoś w stylu średniowiecznej hecy na 14 fajerek, a ta historia to zupełnie inny kaliber. Żal mi tylko było Nawojki, która nie miała lekkiego życia.

Wszystko to okraszone zostało odpowiednią dawką bitki, miłości i nieszczęścia, tak, że nudzić się nie sposób. No i oczywiście nie zabrakło naszej najulubieńszej bitwy, której datę zna chyba każdy Polak :)