Opinia na temat książki Pod niebo za ostatnią górę

Muszę przyznać, że do lektury powieści "Pod niebo za ostatnią górę" podeszłam z pewnym zaciekawieniem, ale i dystansem, zupełnie nie wiedząc, czy przemówi do mnie styl nieznanej mi autorki, czyli Kim Michele Richardson, ale wszystkie moje obawy okazały się bezpodstawne.

Rzecz dzieje się w 1936 roku w Kentucky i opowiada historię dziewiętnastoletniej Cussy Mary Carter, pracującej w obwoźnej wypożyczalni książek, wbrew woli ojca, który za wszelką cenę marzy o wydaniu jej za mąż. Dziewczyna kocha książki, a swoją pracę traktuje jak misję, a dostarczanie ich do trudno dostępnych górzystych terenów do najlżejszych nie należy.

To historia miłości do książek i krzewienia czytelnictwa, to opowieść o niezależności i samostanowieniu w czasach, gdy kobiety nie miały prawa głosu w żadnej dziedzinie życia, opowiada również o lęku przed tym, co inne i nieznane. Pisarka genialnie oddała ducha tamtego okresu nie tylko w języku, ale i w myśleniu, obawach i niezwykle trudnej codzienności, gdzie książki były jedyną radością. Zrobiła to delikatnie i z wyczuciem. Jestem oczarowana.