Opinia na temat książki Pod niebo za ostatnią górę

1936 rok. Maleńka wioska w stanie Kentucky. "Ostatnia z niebieskich" Cussy wstępuje do rządowego programu obwoźnych bibliotek.
Ta wyjątkową młoda dziewczyna różni się od innych. Boryka się z wrodzoną chorobą przez którą jej ciało barwi się na niebiesko. Mimo to jednoczy sobie ludzi tym co najpiękniejsze, słowem. Podróżując na swojej wysłużonej oślicy dociera do najodleglejszych zakątków. Dostarcza książki, czyta, namawia do nauki pisania i czytania.
Równocześnie mierzy się z wytykaniem palcami, oznakami rasizmu i podziałami związanymi z kolorem skóry.
Zaaranżowane małżeństwo kończy się dla niej tragicznie. Mimo że ojciec obiecał zmarłej już matce, że zadba o przyszłość Cussy, ta chce pozostać przy nim i pracować.
Kiedy w końcu i dla niej wychodzi słońce, władza wciąż ma swoje do powiedzenia.
Śmiało mogę przyznać, że ta historia to jedno z moich największych zaskoczeń tego roku. Piękna, przejmująca, pełna przeróżnych emocji. Bohaterka od samego początku wzbudziła moja ogromną sympatię. Podziwiałam jej upór, chęć dzielenia się słowem i walkę z przeciwnościami. Podróż do czasów, kiedy jedynym źródłem transportu były zwierzęta, a umiejętność czytania posiadała tylko garstka osób to swoiste przeniesie się do przeszłości. Chociaż to opowieść obyczajowa to nie zabrakło w niej niespodziewanych zwrotów akcji. Wzruszała, zaskakiwała, wywoływała złość na nieprzychylność innych.
Ogromnie polecam! To doskonała podróż do czasów, kiedy nasze biblioteczki nie były ułożone w kolorach tęczy, a półeczki legimi nie uginały się od kolejnych dodanych tytułów.