PociĄg upiorÓw

To było tylko 270 stron, ale nieźle mnie wymęczyło i co najgorsze, na pewno nie przestraszyło. Może to wina tego, że raczej nie przepadam za żywymi trupami i zupełnie nie mogłam się wdrożyć w klimat tej książki, ale jeżeli zombiaki i tym podobne atrakcje są okraszone dobrą dawką grozy i paskudztwa to i to przejdzie. Niestety, ten pociąg widmo pojechał zupełnie w złym kierunku, szkoda, że nie ominął mojej stacji.

Moim zdaniem w tej książce było zbyt dużo różnych elementów grozy: duchy, zombie, nawiedzony dom, dziwna pleśń, która "zmieniała [...] w zaciekłych, nietolerancyjnych kołtunów" - nie, że w groźne czy krwiożercze monstra - nietolerancyjny kołtun brzmi przecież bardziej przerażająco! Niedobry kołtunek, niedobry!

Wszystko razem stworzyło trudną do przebrnięcia mieszankę. Może jeszcze frytki do tego? Te puzzle nie do końca ze sobą harmonizowały i zamiast powodować uczucie strachu dawały wrażenie chaosu. Do tego zakończenie mnie bardzo, bardzo rozczarowało, było chyba najnudniejszym momentem w książce.

Temat uprzedzeń rasowych jest na pewno ważny, ale jak dla mnie mało się nadaje na kanwę dobrego horroru, a już na pewno nie w takiej formie w jakiej został przedstawiony w "Pociągu upiorów".