Opinia na temat książki Pieśni żałobne dla umierających dziewcząt

Cmentarz… jakie jest Twoje pierwsze skojarzenie z tym miejscem?

Przyznaję, że niektóre nekropolie mają w sobie coś niesamowitego, przyciągającego i jednocześnie mrocznego. Ta cisza, która z każdą minutą potęguje i narasta… nigdy nie odważyłabym się pójść po zmroku do miasta umarłych, możesz pomyśleć, że to przecież nic strasznego, ale ja czuje respekt do miejsca wiecznego spoczynku…

Dla Winifred to codzienność, bowiem dziewczyna mieszka! na cmentarzu wraz ze swoim ojcem i matką. On jest głównym operatorem krematorium na Winterson, a rodzicielka jest tam pochowana…
Dziewczyna snuje się każdego dnia między nagrobkami. Tam znajduje spokój, ciszę i tkwi w swojej samotności. NIe dziw się, że inni uważają ją za dziwaczkę. Pewnego dnia pojawiają się pogłoski, że owy cmentarz jest nawiedzony i od tej chwili „rusza machina”. Ludzie zaczynają się interesować się tym miejscem, zostają zorganizowane „wycieczki do świata duchów”, w końcu to co niewyjaśnione i niezwykle tak bardzo przyciąga…

Ogromnie zaintrygował mnie opis tej książki, bo to czego się boimy chcemy w pewien sposób oswoić.
Polubiłam tę zadziorną dziewczynę, za jej humor, sarkazm, za to jak mierzyła się z codziennością, swoimi młodzieńczymi problemami, pierwszym zauroczeniem i … żałobą, ze stratą matki, której tak naprawdę nigdy nie poznała, bo ta zmarła przy porodzie, a tak bardzo za nią tęskniła. Dzięki spotkaniu z duchem dowiedziała się, czym jest przyjaźń, życie, śmierć i miłość. To właśnie te rozmowy otworzyły jej oczy na wiele kwestii i pomogły wiele zrozumieć.

To dziwna książka, ale w swojej dziwności przyjemna, choć otulająca lepką siecią niczym pajęczyna i mgłą. Tu istotą nie jest akcja, a emocje kotłujące się w młodym sercu.

„Duchy nie zawsze są widzialne. Czasem kryją się w naszych sercach, w pamięci, w uczuciach, których nie potrafimy wyrazić.”